Oto świadectwo Witalija Surmacza (narodowości polskiej), mieszkańca wsi Ladyń w rejonie lubomelskim, o tym, jak ratowali go Ukraińcy: „Gdy napadnięto na naszą rodzinę, miałem 13 lat. Przyszło do nas czterech bandytów. Mnie, mamę i siostrę zagnali do chaty, a ojca uderzyli obuchem w sadzie. Mamę napastnicy zabili ciosem obuchem na progu, a siostrę Lidę (18 lat) w chacie. Ja schowałem się na zapiecku w baniakach. Jeden z napastników przyszedł i powiedział: «Gdzieś tutaj powinien być jeszcze jeden». Potem zaczęli jednak bić siostrę i mnie już nie szukali. Siedziałem tak przez godzinę i dopiero wtedy wyszedłem. Zobaczyłem, trzymającą się za łóżko, siostrę z rozbitą głową, oraz martwą mamę i poszedłem do Stawek, do brata mamy. Po drodze wziął mnie na furę Tryfon Markowycz Własiuk i jadąc, spotkaliśmy zabójców mojej rodziny. Byli uzbrojeni w siekiery i karabiny. Pogadali z Tryfonem Markowyczem i puścili nas dalej. Kiedy przyjechaliśmy do wujka, Tryfon Własiuk powiedział mu: «Weź chłopca i nie wypuszczaj go z domu. Niech trochę u ciebie pomieszka». Tak też i zostałem w Stawkach”.

źródło: Żurek Stanisław, „75. rocznica ludobójstwa – grudzień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Olchowski Iwan, „Ratowali niewinnych, ryzykując własne życie”; w: Zińczuk Aleksandra (pomysł, wybór, redakcja), „Pojednanie przez trudną pamięć. Wołyń 1943”, Stowarzyszenie „Panorama Kultur”, w: Lublin 2012

Upowcy zamordowali od 24 do 66 Polaków. „Do Ładynia prowadzi droga z Włodzimierza Wołyńskiego do Lubomla. Za miejscowością Stawki skręcamy w lewo i polną drogą, po przebyciu 2 — 3 km, dojeżdżamy na miejsce. Na polach za wsią stoi krzyż. — Tu, gdzie rosną burzany, kiedyś była piękna wioska — mówił ks. prałat Andrzej Puzon…  […] – Żyliśmy z Polakami w zgodzie, bo dobrzy ludzie z nich byli — powiedziała nam 76‑letnia Anna. To na jej polu stanął krzyż. — Nie wiadomo, kto i dlaczego zabił — mówiła Ukrainka, która w sierpniu 1943 r. miała 8 lat. — Mój ojciec, który bardzo lubił polskich sąsiadów, musiał ich tu po wszystkim zakopać. Według niej w mogile spoczywają zwłoki 24 — 26 Polaków. 81‑letni Wincenty Surmacz, który po wojnie mieszkał w Ładyniu, twierdzi, że było 37 ofiar. Pochodzi z rodziny mieszanej, ojciec był Polakiem, matka Ukrainką. Ale oprawcy nie znali litości — zabili oboje. – Zginęła też moja siostra oraz siostra mojego ojca i jej troje dzieciaczków — opowiada schorowany dziś Surmacz. Jemu udało się przeżyć, bo ukrył się w piecu. — Wiadomo, kto, czym i jak zabijał, ale ich już nie ma. Też leżą w ziemi — mówi pan Wincenty”.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Wójtowicz Leszek, „Stoi kolejny krzyż”; w: „Dziennik Wschodni”, w: 28.07.2011

Krzyż stoi dzięki staraniom 83‑letniej Franciszki Prus z Włodzimierza Wołyńskiego. „Pani Franciszka twierdzi, że że w Ładyniu zginęło 66 rodaków”. Wioski tej, a więc i tego mordu, nie wymieniają.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Siemaszko Władysław, Siemaszko Ewa, „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939 – 1945”, w: Warszawa 2000

Prawosławne święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny: zamordowali 4 Polaków: Stanisławę Uszyńską, jej synową Wandę i 2 wnucząt.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]