We wsi Wiszniowce pow. Brzeżany [? GTKRK]: „W różnym czasie zostali zamordowani: 1–2. Heńciński Marian l. 40 z żoną i.n.; 3. Malinowski Wincenty l. 4; 4. Malinowska Maria l. 38; 5. Malinowska Dominika l. 1; 6. Kossowski Jan l. 3;  […] Szołowski Władysław l. 50. 10–11. Szołowski Józef l. 32 i jego żona i.n. l. 30”.

źródło: prof. dr hab. Jankiewicz Leszek S., „Uzupełnienie do listy strat ludności polskiej podanej przez Komańskiego i Siekierkę dla województwa tarnopolskiego (2004)”; w: Listowski Witold (red.), „Ludobójstwo OUN-UPA na Kresach Południowo-Wschodnich”, w: Kędzierzyn-Koźle 2015, t. 7

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]

[Ukraińcy] zamordowali 8 Polaków: 3‑osobową rodzinę kowala antoniego Kozakowskiego z żoną Felą i noworodkiem, którego rozbili o ścianę domu; 4 chłopców 13–14‑letnich oraz starca antoniego Micerskiego. Jednego z chłopców, Mieczysława Szulima, zamordował w jego mieszkaniu sąsiad Ukrainiec Ostrowśkyj. „Wrocław dnia 3.04.1997 r. Urodziłam się w 1929 roku w Nowym Wiśniowcu w województwie tarnopolskim. Moja rodzina składała się z babci i dziadka (Michała i Wiktorii Radzimińskich – rodziców mamy), moich rodziców (antoniego i anny Saluków) oraz mnie i rodzeństwa (Tadeusza, Wandy, Walerii, Stanisławy, Marcina i Janiny). W 1942 roku w domu nie było brata Tadeusza oraz siostry Walerii, przebywających na przymusowych robotach w Niemczech  […] Już w 1943 roku zaczęły się morderstwa i w naszym miasteczku. M.in. została zamordowana znajoma moich rodziców, pani Kozakowska z dwiema wnuczkami. U naszych bliskich sąsiadów Micerskich miało miejsce następujące zdarzenie. Pan Micerski był katolikiem, żona prawosławna. W mieszanych rodzinach był taki zwyczaj, ze synowie przyjmowali wyznanie ojca, a córki matki. Syn państwa Micerskich (imienia nie pamiętam) pomimo, ze po ojcu też był katolikiem, był w bandzie, ponieważ podobała mu się jej działalność. Prawdopodobnie banderowcy nie mieli do niego zaufania i dla próby kazali mu zabić własnego ojca. Syn rozkaz wykonał. Przyszedł do domu, zabił ojca w obecności matki i chciał wyjść z domu. Matka stanęła w progu ze słowami: «zabiłeś ojca więc zabij i mnie». Zabił więc i matkę”.

źródło: Żurek Stanisław, „75. rocznica ludobójstwa – grudzień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Saluk Maria, „Wspomnienia”

Ukraińcy zamordowali kowala Antoniego Kozakowskiego z żoną Felą i ich dzieckiem — noworodkiem, które zostało rozbite na ścianie ich domu.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Na drodze do Wiśniowca pow. Krzemieniec napadli na 2 ciężarówki jadące po kontyngent, zamordowali 4 Niemców oraz około 20 Polaków, w tym kobiety z dziećmi.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Upowcy wdarli się do klasztoru i dokonali rzezi zgromadzonych tutaj 300 — 400 Polaków, głównie uciekinierów z sąsiednich wsi; zakonników powiesili na sznurach i ręcznikach oraz wbili im w bok metalowe pręty; wymordowali ponad 308 Polaków (Siemaszko., s. 474, podaje też datę „tuż po 20 lutym”; natomiast Maria Dębowska i Leon Popek w książce: Duchowieństwo diecezji łuckiej. Ofiary wojny i represji okupantów 1939 — 1945; Lublin 2010, na s. 75i 111 podają: „7 lutego w południe ostatnie oddziały węgierskie opuściły Wiśniowiec, a już wieczorem UPA zaatakowała klasztor. Zostali zastrzeleni obydwaj zakonnicy. Życie straciło także wielu Polaków przebywających w klasztorze”). Zamordowani zostali: o. Józef Kamil od św. Sylwestra Gleczman OCD oraz o. Jan Cyprian od św. Michała Lasoń OCD.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – luty 1944”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Siemaszko Władysław, Siemaszko Ewa, „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939 – 1945”, w: Warszawa 2000, s. 474

źródło: Dębowska Maria, Popek Leon, „Duchowieństwo diecezji łuckiej. Ofiary wojny i represji okupantów 1939-1945”, w: Lublin 2010, s. 75i 111

Wrocław dnia 3.04.1997 r. Urodziłam się w 1929 roku w Nowym Wiśniowcu w województwie tarnopolskim. Moja rodzina składała się z babci i dziadka (Michała i Wiktorii Radzimińskich – rodziców mamy), moich rodziców (Antoniego i Anny Saluków) oraz mnie i rodzeństwa (Tadeusza, Wandy, Walerii, Stanisławy, Marcina i Janiny). W 1942 roku w domu nie było brata Tadeusza oraz siostry Walerii, przebywających na przymusowych robotach w Niemczech  […] Mój ojciec pochodził z Podkamienia k./Brodów woj. lwowskie i miał tam matkę, Marię Schonert (nazwisko drugiego męża). Postanowił więc, ze wyjedziemy do Podkamienia, ponieważ jak mówił, jest tam więcej mieszanych rodzin ukraińsko – polskich. Rodzice mojej matki nie chcieli z nami jechać mówiąc: „my starzy nikomu krzywdy nie zrobiliśmy, więc i nam nikt krzywdy nie zrobi, nie zostawimy całego dorobku”. Niestety, w lutym 1944 roku zostali zamordowani przez banderowców, a ich ciała wrzucono do studni. Razem z dziadkami zostali zamordowani: Dudkowska Janina z dwójką dzieci i dwie rodziny Królikowskich (krewnych babci), razem 13 osób. W tym samym czasie zamordowano setki osób, ale ja nie pamiętam nazwisk. Po zamordowaniu dziadków dom podpalono, zresztą w tym czasie wszystkie domy polskie i żydowskie zostały spalone. Do pałacu Wiśniowieckich i do klasztoru oo. Karmelitów Bosych zwożono przez wiele dni słomę celem podpalenia, co zresztą zrobiono. Widziałam wypalone okna i okopcone mury.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – luty 1944”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Saluk Maria, „Wspomnienia”