[Ukraińcy] wymordowali we wsi około 50 Polaków oraz dalszych około 50 podczas ich ucieczki (uciekających na 8 wozach oraz 4‑osobową rodzinę Stefana Żurawskiego) „Tadeusz razem z matką i małym bratem musieli uciekać. Schronili się u sąsiada, pana Grzyba mieszkającego nieopodal szkoły. Już wieczorem okazało się, że groźby były prawdziwe – uciekając zobaczyli z okien łuny palących się domów. Razem z dużą rodziną Grzybów zapakowali się na furmankę. Chłopcy zmieścili się na wozie, dla matki nie było już miejsca – musiała biec obok. Polami uciekali do zaprzyjaźnionych Ukraińców, którzy przyjęli ich na noc. Przyjęli ich serdecznie, choć wiązało się to z ogromnym ryzykiem. – Tej samej nocy w tym domu zatrzymała się banda Ukraińców, którzy mordowali Polaków. Dzieliła nas ściana. Gdyby nas znaleźli, naszych gospodarzy i nas czekałaby śmierć – opowiada ks. Żurawski. Nad ranem wyruszyli więc dalej. Chcieli jechać do Janowej Doliny, gdzie mieszkało wielu Polaków. Przyjaciele Ukraińcy radzili jednak jechać w kierunku Huty Stepańskiej. Uciekinierów było coraz więcej, dołączały się kolejne furmanki. Było około 10 wozów. Nie było jednak wówczas na Wołyniu dróg bezpiecznych. Za uciekającymi wyruszyli banderowcy na koniach. Udało się im zapędzić wozy na łąkę, gdzie były łatwym celem. – Widziałem jak podjeżdżają do furmanek i siekierami zabijają uciekających. Z domu zabraliśmy krzyż, mama kazała mi go trzymać nad głową, zasłaniałem się więc tym krzyżem. Ukraińcy jakoś chyba nie śmieli uderzać po rękach, które trzymają krzyż – wspomina ks. Żurawski. Z pościgu ocalało niewielu. – Udało się uciec tylko nam i jeszcze jednej furmance. Otoczyli pozostałe wozy, chyba wszystkich zabili. Na razie zadowolili się nimi, nie wyruszyli za nami w pościg – opowiada kapłan. Uciekinierzy dotarli do lasu, jednak nadal nie byli bezpieczni. Ukrywali się najpierw w leśniczówce, skąd jednak wieczorem musieli uciekać, zostawiając tym razem cały dobytek. W lesie spotkali rodzinę – Stefana, brata ojca, z żoną i dwójką małych dzieci. Odeszli oni trochę dalej do lasu, aby nie powodować zagrożenia, gdyż płacz małych dzieci mógł zwabić banderowców. – W nocy usłyszałem tylko straszny krzyk. A potem było już cicho. Zostali tam na zawsze, bo przecież nikt nie miał odwagi iść, by ich pochować – wspomina ks. Tadeusz. Wyruszyli więc w dalszą drogę, szukając większych miast. Po drodze widzieli spalone domy i ślady zbrodni. Dotarli do Cumania, gdzie był posterunek niemiecki”.

źródło: Żurek Stanisław, „75. rocznica ludobójstwa – marzec 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Lewandowska Anna, „Ks. Tadeusz Żurawski: W sprawie Wołynia potrzeba ludzi pokornego serca”; w: portal: Kurier Wileński, w: 30 września 2016 — internet: kurierwilenski.lt [dostępny: 2016.09.30]

Żurawski Aleksander 1917 – 02.04.1943 (zamordowany na Polanówce).

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – kwiecień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: btx.home.pl [dostępny: 2021.02.04]

źródło: „Wieś Polanówka”; w: portal: Strony o Wołyniu — internet: free.of.pl [dostępny: 2021.04.11]

Snopek (młoda kobieta w wysokiej ciąży, jej imię nieznane), została spalona żywcem w stodole wraz z innymi Polakami w okolicach Janowej Doliny lub na Polanówce. data nieznana. Rok 1943. Pietrzykowska Marianna, wdowa po Antonim Pietrzykowskim i Snopku Stanisławie, zamordowana w okolicach Janowej Doliny lub Polanówki. Zamieszkała w Kol. Polanówka. gm. Derażne. Szabelska Barbara – kilkuletnia dziewczynka i jej siostrzyczka o nieznanym imieniu. Miejsce nieznane, ale w gminie Derażne. Mieszkały w Kol. Polanówka.

źródło: Żurek Stanisław, „75. rocznica ludobójstwa – grudzień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Stefaniak Janina; w: portal: stankiewicze.com — internet: www.stankiewicze.com [dostępny: 2013.07.11]

Zwracam się do wszystkich, którzy widzieli lub słyszeli, w jaki sposób zostali i dokładnie gdzie zamordowani: Pietrzykowska Marianna – primo voto Snopek (widziana z rozrąbaną głową, ale nie zostało przekazane, w jakim miejscu to było). Mogła to być Kol. Polanówka lub jej okolice, względnie gdzieś koło Janowej Doliny, gdyż wielu Polaków z Polanówki tam się schroniło sądząc, że tam ocaleją. To była moja babcia. Zginęła także jej synowa, a moja ciocia – młoda kobieta w wysokiej ciąży. Wiadomo, że została żywcem spalona w stodole, być może to była Polanówka, być może gdzieś koło Janowej Doliny. W samej Janowej Dolinie, jak się dowiedziałam, nie było stodoły, bo to było miasteczko. Otylia Szabelska z d. Snopek z Kol. Polanówki gm. Derażne pozostawiła dla bezpieczeństwa swoje dwie małe córeczki u pewnych ludzi, których nie udało nam się ustalić. Dzieci zaginęły bez śladu. Kto wie coś na ich temat? Snopek (młoda kobieta w wysokiej ciąży, jej imię nieznane), została spalona żywcem w stodole wraz z innymi Polakami w okolicach Janowej Doliny lub na Polanówce. data nieznana. Rok 1943. Pietrzykowska Marianna – primo voto Snopek, wdowa po Antonim Pietrzykowskim i Snopku Stanisławie, zamordowana w okolicach Janowej Doliny lub Polanówki. Zamieszkała w Kol. Polanówka. gm. Derażne. Szabelska Barbara – kilkuletnia dziewczynka i jej siostrzyczka o nieznanym imieniu. Miejsce nieznane, ale w gminie Derażne. Mieszkały w Kol. Polanówka.

źródło: Żurek Stanisław, „75. rocznica ludobójstwa – grudzień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Stefaniak Janina