Ukraińcy zamordowali 2 Polaków, ojca z synem: ojca, byłego organistę Ignacego Nieradkę wywlekli z domu, rozebrali do naga, przywiązali do drzewa, pod nim rozpalili ognisko i upiekli go żywcem, jego kilkuletniego syna zastrzelili.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – maj 1943, wiosna 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Gajewski Jan zamieszkały Oktawin, gm. Mikulicze, pow. włodzimierski został zamordowany przez UPA. Kiedy z sąsiednich kolonii dochodziły wieści,że Ukraińcy mordują – moja rodzina spakowała najpotrzebniejsze rzeczy i udała się do Włodzimierza. W niedzielę 11 lipca 1943 roku, nie było ich już w kolonii. Kilka dni później, w tygodniu – grupa mężczyzn, m.in brat Władysławy – Jan postanowili wrócić do Oktawina i zbadać sprawę – czy można wrócić lub chociaż zabrać resztę dobytku. Jan już nie powrócił. Został ukrzyżowany przez UPA na drzewie, nago. Zawsze był eleganckim człowiekiem, nosił krawat. I tenże jedynie krawat oprawcy mu zostawili.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – lipiec 1943 rok”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Kuczewska Karolina; w: portal: stankiewicze.com — internet: www.stankiewicze.com [dostępny: 2013.07.11]

Siemaszko et Siemaszko  […] datują ten mord na 15 sierpnia 1943 r.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – lipiec 1943 rok”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Siemaszko Władysław, Siemaszko Ewa, „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939 – 1945”, w: Warszawa 2000, s. 865

Ukraińcy z sąsiednich wiosek zamordowali 7 Polaków, którzy nie wyjechali z kolonii. Świadek Apolonia Marel (ur. 1930 r. w Oktawinie): „W mojej rodzinnej wsi bardzo w zgodzie [z Ukraińcami] żyliśmy. Ale kto został, to [go] tragicznie wymordowali. Po sąsiedzku mieszkał gajowy, trochę komunista — bo już Sowieci byli. Mówił: «Mnie nie zaczepią». Pięcioro dzieci, jedno malutkie, pięć latek, reszta już takie większe… Naszego mieszkania nie spalili, tylko rozebrali, a tak to się tam paliło dzień i noc. Oni mieli króle w piwnicy, króle hodowali, bo dzieci pięcioro. Porąbali ich i w te piwnice wszystko… To małe uciekało, opowiadał mi taki ksiądz greckokatolicki. To małe tak piszczało, a oni kogo dopadli [mordowali], i [tak] całą rodzinę. Tam, gdzie te króle… straszne. Jeszcze byli [ludzie] pod lasem, mój dziadek [tam] mieszkał też. Pozostali, biedni, to ich nie ruszą — ale skąd! W nocy pozabierali do lasu, kazali jamy wykopać. Moja koleżanka tam była. Strzelali i w te jamy [spychali]. Później drudzy przyszli ich zakopywać, ale to znajomi, wychowywali się blisko. Kto żywiej to niechaj wyłazi! [Kto żyw, niech wychodzi!] To był lipiec, już jej robaki się rzuciły w ranach. Była w moim wieku 13, 14 lat. Ojciec już był zabity, nie wyszedł z jamy. A ona z matką przeżyła. Ci Ukraińcy, co przyszli zasypywać, to nie dobili ich. Dużo ciał leżało w tej jamie. To wojsko było, niby te bulbowce [upowcy], wszystko zbrojne. Ona była mocno poraniona, ale przeżyła. Takie małe dziecko było, matkę ssało, matka nie żyła. Miało ręce przekute drutem. Byłam młoda, ale dużo widziałam pomordowanych. Na naszej wiosce to kto został, to wszystkich wymordowali. [Polacy] nie spodziewali się [tego wszystkiego]. Smert lacham [śmierć Polakom] pisali — oni tak chcieli Samostijną Ukrainę. Jak pomordowali [ludzi] za naszym kościołem, to mężczyźni w nocy wpadli i mówią: «Wy jeszcze siedzicie?». Wszystkich spędzili do stodoły i podpalili. «Uciekajcie, póki jeszcze możecie, Ukraińcy–sąsiedzi — mówili — was nie zaczepią». Ale nieprawda — jak byśmy zostali, to tak samo [by było]”.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – lipiec 1943 rok”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: „Relacja z promocji”, 2 września 2012, Ostrówki, nagranie:Emil Majuk, Olga Wójtowicz; w: Zińczuk Aleksandra (pomysł, wybór, redakcja), „Pojednanie przez trudną pamięć. Wołyń 1943”, Stowarzyszenie „Panorama Kultur”, w: Lublin 2012

Wacław Wiciński: „Siostra ojca została zamordowana, podobny los spotkał naszego sąsiada, jego żonę i ich pięcioro dzieci. On był gajowym i myślał, że go nie ruszą, bo handlował drewnem. Myśmy uciekli w poniedziałek, a w środę wymordowali tych, co zostali. Wieś nazwali Oktawin, bo w oktawę Bożego Ciała tam osiedlali się Polacy. Cały Oktawin został spalony”.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – lipiec 1943 rok”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Szarwiło Bogusław; w: portal: Wołyń — internet: www.wolyn.org [dostępny: 2021.04.11]

Święto Wniebowzięcia Najświętszej Mari Panny: zamordowali ponad 30 Polaków, w tym 7‑osobową rodzinę. „Gajewski Jan zamieszkały Oktawin, gm. Mikulicze, pow. włodzimierski został zamordowany przez UPA. Kiedy z sąsiednich kolonii dochodziły wieści, że Ukraińcy mordują – moja rodzina spakowała najpotrzebniejsze rzeczy i udała się do Włodzimierza. W niedzielę 11 lipca 1943 roku, nie było ich już w kolonii. Kilka dni później, w tygodniu – grupa mężczyzn, m.in brat Władysławy – Jan postanowili wrócić do Oktawina i zbadać sprawę – czy można wrócić lub chociaż zabrać resztę dobytku. Jan już nie powrócił. Został ukrzyżowany przez UPA na drzewie, nago. Zawsze był eleganckim człowiekiem, nosił krawat. I tenże jedynie krawat oprawcy mu zostawili”.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Kuczewska Karolina; w: portal: stankiewicze.com — internet: www.stankiewicze.com [dostępny: 2013.07.11]

Ukraińcy zamordowali 60‑letniego Michała Janusza, który przyszedł do swojego domu po żywność.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa: wrzesień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]