Huta Szklana wieś (Mydzka), gm. Stydyń Wielki. Fotoreportaż poświęcam pamięci zamordowanych w majątku w pobliskim Mydzku: Jadwigi Osińskiej i Rozalii Osińskiej, siostry męża Jadwigi. Kiedy zarządca Osiński w kwietniu, wyjechał do Równego, w majątku pozostała żona, siostra i służba. Bandyci w okrutny sposób zamordowali obie kobiety, Jadwiga będąca w ósmym miesiącu ciąży miała rozcięty brzuch z którego wystawało dziecko. Na powracającego z Równego Osińskiego, czekali już miejscowi Ukraińcy, aby go ostrzec. Ukradkiem, nocą, udało mu się zakopać zamordowanych na ogrodzie. Sam Osiński prawdopodobnie został w 1946 r. zamordowany w katowniach UB. Jego imienia nikt nie zapamiętał. O mordzie opowiadały mi dzieci Marii Tuszyńskiej, rodzonej siostry zamordowanej Jadwigi — Józefa i Janina Tuszyńskie z Huty Mydzkiej. Huta Szklana została spalona w Krwawą Noc 16 na 17 VII 1943 r.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – kwiecień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: btx.home.pl [dostępny: 2021.02.04]

źródło: „Szlakiem Wołyńskich Krzyży. Wokół Huty Stepańskiej z Januszem Horoszkiewiczem”; w: portal: ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski — internet: isakowicz.pl [dostępny: 2021.04.11]

Oraz: „W drugiej dekadzie kwietnia 1943 r. przyleciały do Huty dwie kobiety, Polki z prośbą, żeby ich ratować, bowiem dowiedziały się od życzliwych sąsiadów Ukraińców, że w tych dniach będą wymordowani oni i wszyscy mieszkańcy tzw. Kolonii Mydzkiej, w której mieszkało kilkanaście rodzin polskich. Najpierw poszły do księży i z księżmi poszły do «samoobrony», aby ich wszystkich zabrano do Huty wraz z dobytkiem. Wprawdzie niechętnie, ale kierownictwo wyraziło zgodę i komendant Konowerski wyznaczył do tej podróży swego zastępcę Liberę. Pojechali obrońcy Huty i Wyrki. Siedlisko nie brało udziału. Po przyjeździe na miejsce nikt im nie przeszkadzał w ładowaniu wozów dopiero kiedy konwój zbliżał się do lasu, a dojazd był na otwartej przestrzeni, w kotlinie, bandyci z trzech stron dali ognia, powodując zamieszanie. Jedynym ratunkiem był las, z którego też padały celne strzały. Z Siedliska był Stanisław Charewicz i on nas zawiadomił o poniesionych stratach w Mydzku. Pozostały tylko trupy. Libera się uratował, lecz miał przestrzeloną rękę i na długie miesiące był unieruchomiony. To, że tak się stało był to jego błąd, że nie wystawił warty przed wyjazdem”.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – kwiecień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: btx.home.pl [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Gutkowski Antoni, „Wołyń. Moje Wspomnienia z lat 1916-1943”, w: 2004 – spisane 1983/84 - autor zmarł w 1986 nie doczekawszy się publikacji - opublikowano je w 2004 r., dzięki rodzinie czyli Halinie Poros, bratanicy autora