Tłumaczenie na język polski informacji Fyłypa T. Wasylowskiego o mordzie na Ukraińcach we wsi Łubno zamieszczonej w zbiorze „Jarosławszczyna i Zasiannia” z 1986 r.:
„Wiosną 1944 r. polscy terroryści zamordowali mieszkańca Łubna, Łewkowycza, podczas pracy na kolei”.

źródło: „Łubno”; w: Siwicki M., „Dzieje konfliktów polsko-ukraińskich”, w: Warszawa 1994, t. III, s. 299—303

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

Fragmenty nadesłanego z Częstochowy anonimowego donosu dla WUBP w Rzeszowie o członkach AK mordujących Ukraińców w Łubnie:
„Niniejszym donoszę, że już dwa razy wysyłałem doniesienia tej samej i podobnej treści do Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Brzozowie o zajściach i faktach, jakie zaistniały w gromadzie Łubno powiat Brzozów od 1945 r. do chwili obecnej  […]
Punkt 2. Poczynek Wojciech, Czernik Alojzy i Myćka Izydor (Łubno górne) brali czynny udział w wymordowaniu rodziny Wołownika Michała. W [jej] skład wchodziło pięć osób. Odzież i obuwie znajduje się dotychczas u ojca tego bandyty, Czernika Michała  […]
Punkt 3. Czernik Alojzy, Myćka Izydor i Poczynek Wojciech na tle kradzieży wymordowali we własnym domu Łazora Mikitę wraz z żona i Brewko Pelagią oraz dwie kobiety, które powracały z Niemiec, repatriantki, ciała wyżej wymienionych 5 osób znajdują się w studni po Hryćko Melanii (Łubno górne).
Punkt 4. Czernik Alojzy, Myćka Izydor i Poczynek Wojciech zamordowali trzech mężczyzn repatriantów powracających do domu, to jest [do] Nozdrzca, zostali zamordowani w Łubnie przy zabudowaniach folwarskich. Posiadane [przez zamordowanych] przedmioty po zamordowaniu rozdzielili między siebie, później przyszli na zabawę, która odbywała się na placu szkolnym.
Punkt 5. Oraz ci sami zamordowali Sidora Piotra. Został zabrany od pracy, którą wykonywał u Kosa Piotra (Łubno górne). Odzież po zamordowanym znajduje się u Czernika Michała. Oraz ci sami zamordowali Nutę Laufera, Żyda, od którego zabrano tylko 800 złotych gotówki.
Punkt 6. Ci sami zamordowali dwie kobiety z Łubna, które to kobiety prowadziły konia do domu. Zostały zamordowane na granicy pomiędzy Łubnem a Futomą  […]
Punkt 7. Bogusz Andrzej, syn Jakuba, zamordował młodą pannę, to jest narzeczoną, narodowości rosyjskiej, z którą powrócił z Niemiec  […]
Punkt 8. Zadzek Leon, zamieszkały w Łubnie oraz Dymczak zamieszkały Łubno (Łaniska) zamordowali 5 kobiet–repatriantek, które powracały do wsi Hłudno oraz 3 mężczyzn z Wary powiat Brzozów, również repatriantów i 2 mężczyzn z Bartkówki powiat Brzozów  […] Ciała zamordowanych zakopane są w lasku na Łaniskach. Jak mi jest znane, obydwaj sprawcy zostali dwa razy zawiadomieni przez MO z Dynowa, aby zbiegli z domu na pewien czas”.

źródło: „Doniesienie”, 14 XI 1947 r.; w: Instytut Pamięci Narodowej IPN Rzeszów, w: Akta OAIPN Rz 00141/332/J, k. 1

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

Protokół przesłuchania świadka Józefa Potocznego przez oficera śledczego PUBP w Brzozowie w sprawie mordu na Ukraińcach w Łubnie dokonanego przez członków AK:
„Z końcem pory letniej w 1945 r., daty dokładnie nie pamiętam, szedł mój syn Adam do sklepu z rana i gdy przyszedł do domu, to powiedział do mnie, że coś się stało ze stryjem Mikitą Łazorem, bo okna w domu są wybite, a koło domu chodzi z bronią Poczynek Wojciech. Następnie dzieci szkolne opowiadały, że chłop z babą leży w studni koło domu Hryćko.
Dokładnie nie wiem, lecz słyszałem, że Myćka Izydor i Czernik Alojzy nakazali Kustra Janowi i Niemcowi Walentemu, by ci odplantowali krew i zasypali studnię Hryćki. Krew w podwórzy plantował Brewka Wasyl.
W tym samym czasie dwa dni prędzej lub później, dokładnie nie pamiętam, została zamordowana Brewczycha i ta też porzucona była do studni Hryćki. Następnie gospodarstwo Łazora Mikity objął Poczynek Wojciech i rzeczy z domu wysprzedał, i sprzedawał drzewo w lesie, zostało wysprzedane około pół morga lasu drzewa budowlanego, które było własnością Łazora Mikity. Część tego drzewa Poczynek wziął do Czernika Michała w Łubnie, które następnie oprawił i tam leżało. Mówił do mojej żony Bilski Bronisław, że teraz obecnie mówiła Czernik Stanisława, matka Czernika Alojzego, że mnie i Bilskiego Bronisława «musi szlak trafić». Wyjaśniam, że Czerczka na mnie jest zła od kwietnia 1947 r. to jest za to, że ja nie pozwoliłem Poczynkowi sprzedać gospodarstwa po Łazorze Mikicie”.

źródło: „Protokół przesłuchania świadka J. Potocznego”, 28 XI 1947 r.; w: Instytut Pamięci Narodowej IPN Rzeszów, w: Akta OAIPN Rz 107/772, k. 12

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

Protokół przesłuchania przez oficera śledczego PUBP w Brzozowie świadka Piotra Kiełbasy o mordzie na Ukraińcach w Łubnie dokonanym przez członków AK:
„Pytanie: — «Co wam jest wiadomym o dokonanych morderstwach na osobach we wsi Łubno?»
Odpowiedź: — «Wiadome mi jest, że były dokonywane morderstwa we wsi Łubno, a to: w początku lata 1945 r. został zamordowany Mikita Łazor z Łubny i jego żona, w nocy, a rano szedł syn Potocznego Józefa z Łubna i Maria lub Adam i ten widział, jak tam pod domem stał Poczynek Wojciech z pistoletem i nikogo nie wpuszczał do domu Łazorów, a ciała pomordowanych zostały porzucane do studni na polu Hryćki, bo ta studnia została zasypana w tą lub na drugą noc. W tej samej studni ma się też znajdować ciało zamordowanej Brewczychy (imienia jej nie znam).
W tym czasie chodzili otwarcie z bronią i dokonywali napadów: Myćka Izydor, Sieńko Józef, Poczynek Wojciech, Czernik Alojzy. Do nich przychodził Kustra Walenty z Futomy, Rybka Michał z Futomy, a w ich towarzystwie przychodzili Głud Adolf i Rząsa Stanisław, Mazur Edward, Karnas Stanisław, wszyscy z Futomy, lecz czy ci trzej ostatni chodzili z powyższymi na rabunki, to nie jest mi wiadomym.
W lecie 1945 r. zostało zamordowanych trzech ludzi, którzy powracali z Niemiec. Czwarty z nich nocował w domu Potocznego Józefa w Łubnie i ten osobnik ocalał. Było to w niedzielę, lecz ja nie wiem, bo nie widziałem. Był w tym dniu festyn w Łubnie. Jak mówili ludzie, to przed rozpoczęciem się festynu, gdy szli trzej ludzie z Niemiec, to za nimi poszli Poczynek Wojciech i Czernik Alojzy oraz Znak Piotr i tam w folwarku w Łubnie zamordowali tych powracających z Niemiec. To miał widzieć Fuksa Walenty, zamieszkały Łubno koło dworu i wie, gdzie ludzie pomordowani są pochowani. W tym to dniu na festynie był wieczorem Myćka Izydor, Czernik Alojzy, Poczynek Wojciech, Znak Piotr, lecz byli bez broni długiej, mogli mieć tylko z sobą pistolety.
W początkach marca 1945 r. przyjechała banda ludzi uzbrojonych, w różnych ubraniach wojskowych i cywilnych, w sile około 60 ludzi. Przyjechali furmankami od strony szosy Przemyśl–Krosno i okrążyli wieś Łubno. Banda ta wymordowała w tym dniu około 20 ludzi narodowości ukraińskiej oraz zrabowała ich dobytek, jak odzież i bydło. Zabrali to wszystko na furmanki i pojechali w stronę Dynowa, lecz nie wiadomo, gdzie, bo gdy odjeżdżali, to robiło się już ciemno. Bandyci ci legitymowali ludzi wszystkich we wsi, więc kto był narodowości ukraińskiej, to go zaraz zastrzelili. Wymordowani zostali: Wołowników troje dzieci, Graudus z synem, Pudło Stefan, więcej nazwisk nie znam»”.

źródło: „Protokół przesłuchania świadka P. Kiełbasy”, 28 XI 1947 r.; w: Instytut Pamięci Narodowej IPN Rzeszów, w: Akta OAIPN Rz 107/772, k. 13

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

Tłumaczenie na język polski informacji Fyłypa T. Wasylowskiego o mordzie na Ukraińcach we wsi Łubno zamieszczonej w zbiorze „Jarosławszczyna i Zasiannia” z 1986 r.:
„28 lipca 1944 r. do Łubna wkroczyła Armia Czerwona. Zorganizowała tutaj tzw. 'zapasowy pułk'. Jednym z zadań tego pułku było wyłapywanie młodych chłopców i po krótkim zapoznaniu z bronią wysłanie ich na front. Z Łubna zabrano około 30 chłopców. Ślad po nich zginął. Pozostali ukrywali się w lasach i w innych kryjówkach. Po odejściu Sowietów Polacy rozpoczęli znów bandyckie akcje przeciwko Ukraińcom. Rano 7 marca 1945 r. uzbrojone polskie bandy z okolicznych wiosek: Harta, Futoma, Wyrobiska, Wesoła i innych, pod dowództwem miejscowych Polaków zaczęły rabować i mordować ukraińską ludność. Podzieleni na grupy po 10–15 osób, otaczali po kilka chat, rabowali wszystko, co wpadło w ręce, a mężczyzn, którzy nie uciekają lub ukryć, zginęło na miejscu. Miejscowi Polacy pełnili podwójną rolę: sami mordowali i wskazywali obcym ukraińskie chaty. Bywało i tak, że Polak mordował swojego sąsiada — Ukraińca. Aby nie być rozpoznanym, zakładali na twarz maski. Spośród miejscowych Polaków w mordowaniu Ukraińców brali udział: Alojzy Czarnik, wówczas 26 — letni, Izydor Myćka — 25 lat, Józef Kustra — 22 lata (matka Ukrainka) Kiełbasowie, Żaczkowie, Kruczkowie, Chromiak, Józef Sieńko, Poczyniak (przybysz ze wschodu) i inni. Głównym przywódcą polskich bandytów w Łubnie był Michał Barć (obecnie urzędnik starostwa w Brzozowie) i jego pomocnikiem był Izydor Fuksa. Terror we wsi trwał około miesiąca. W tym czasie Polacy zamordowali w Łubnie około 90 osób, głównie mężczyzn. Najwięcej ludzi zamordowano 7 marca 1945 r., gdy niespodziewający się napadu Ukraińcy, nie mieli czasu ukryć się. Nie było mowy o jakiejś samoobronie. Ukraińcy nie mieli broni, nikt nie spodziewał się takiego haniebnego barbarzyństwa ze strony Polaków. Wśród Ukraińców nastał głód, bowiem Polacy zrabowali wszystko, nawet ziemniaki z piwnic. Sytuacja stawała się groźna. Terror, zabójstwa i głód nie ustawały  […]
Trzeba było decydować się: zostać we wsi wyjeżdżać w nieznane do USRR. Zdecydowano się na wyjazd. 15 kwietnia 1945 r. Sowieci przysłali podwody i wywieźli sterroryzowanych Ukraińców Łubna do Sanoka, a stamtąd po kilka tygodniach koleją w okolice Tarnopola. Wyjechali tylko z tym, co mieli na sobie, gdyż cały dobytek zrabowali Polacy  […]
Starano się zniszczyć wszystko, co było ukraińskie. Zburzono cerkiew i dzwonnicę, a kamień zużyto na budowę drogi. Na plebanii umieszczono kancelarię gminną i szkołę. Zburzono dom 'Proświty', materiał zabrali mieszkańcy Ulanicy. Chaty Ukraińców i ich gospodarstwa pozabierali miejscowi Polacy lub przybysze ze wschodu. Na porządku dziennym były kłótnie i bójki, gdyż każdy chciał zdobyć najlepszą część. Np. Jan Gołąb, który dobijał motyką Ukraińców i kłócił się z Andrzejem Kiełbasą o pole Mychajła Pudły. Pewnego dnia Kiełbasa zabił Gołębia uderzając go siekierą na głowę  […] W Łubnie w stodole Ołeksy Trojana bandyci znaleźli Maksyma Andrusa, Semena Brewko, Iwana Trojana, Hryhorija Wołownyka, Pawła Wasińka, a ze stajni probostwa greckokatolickiego wyciągnęli Bohdana Dorockiego. Wszystkich pobili, związali ręce drutem kolczastym i na wpół żywych wrzucili do Sanu.
Będąc w 1964 r. w Przemyślu miałem okazję porozmawiać z naocznym świadkiem pobicia Hryhorija Wołownyka. Byli tak, że strach było patrzeć. 13 marca 1945 r. kilku polskich bandytów przyszło do chaty Petra Wołownyka. Jeden z bandytów złapał Wołownyka i krzyczał:
— «Dlaczego nie pójdziesz na Ukrainie ?»
— «Nikt nie kazał mi tam jechać» — odpowiedział P. Wołownyk.
Wówczas rozłoszczony bandyta dźgnął Wołownyka kilka razy nożem, a potem zastrzelił jego, żonę i córkę. Józef Kustra, który pośrednio brał udział w morderstwie, był synem Polaka i Ukrainki. Jako młody chłopiec często przychodził do sąsiada Petera Wołownyka, bawił się z dziećmi, mówił po ukraińsku, częściej niż po polsku. Później, pod wpływem polskiego księdza (szowinisty) Majkowskiego stał się zawziętym wrogiem Ukraińców.
Izydor Myćka, syn Jana (spod Magury) okrutnie zamordował 45‑letniego Semena Kocełkę, połamał mu ręce i żebra. Kocełko całował jego buty i prosił, żeby go nie zabijać, ale to nie pomogło. Zmasakrowanego  […] zastrzelił. Pozostała żona z siedmiorgiem dzieci  […] Mykytę Łazora z żoną i córka Polacy zabili i wrzucili do starej pustej studni  […]
Po wysiedleniu Ukraińców z Łubna w chacie Mychajła Wołownyka zostali: córka Melania i syn Pawał (oboje kalecy), robotnica Ewa Wasińko (55 lat) i Julia Łewkowycz (kaleka, krewna Melanii). W nocy przyszli bandyci i kazali zbierać się do wyjazdu na Ukrainę. Wspomniany wyżej Józef Kustra, który przyszedł razem z bandytami, powiedział, że odwiezie ich do Dynowa, gdzie będzie samochód ciężarowy, który zawiezie ich na Ukrainę. Wsadzili kaleki na wóz. Po drodze nieszczęśnicy zobaczyli, że nie jadą do Dynowa, lecz do przepaści zwanej Rosochą, porośniętej krzakami. Ewa Wasińko próbowała uciekać ją pierwszą zastrzelono, a potem pozostałych.
Niektórych nie zabito, pozostawiono na wpół żywych, okropnie jęczeli z bólu… Potem przyszedł z Łubienki Jan Gołąb i dobijał ich motyką. Niektórzy Ukraińcy nie chcieli porzucać ziemi pradziadków i zostawali we wsi mówiąc «co będzie, to będzie». Polacy przeszukiwali chaty, a gdy kogoś znaleźli, to zabijali go. Tak zginęli: Stepan Brewka, Iwan Wasińko (syn Piotra), Mychajło Łazor  […]
Po zakończeniu wojny niektórzy łubnianie wracali z Niemiec do rodzinnej wsi. Polacy robili zasadzki na drodze z Dynowa do Łubna i mordowali powracających, a to co wieźli oni ze sobą, zabierali. Jednym z tych Polaków był Ignacy Niepoń z Kazimierzówki. W takich okolicznościach zginęli: Mychajło Trojan, Petro Sydor, Mychajło Burdasz i inni. Nestor Łazor, uczeń gimnazjum ukraińskiego w Jarosławiu, został zamordowany przez Polaków koło Dynowa, gdy wracał z Jarosława do rodzinnej wsi. Część pomordowanych Ukraińców —łubnian leży we wspólnej mogile na cmentarzu, a inni gdzieś w polu, na miejscu śmierci.
Odwiedzając rodzinną wieś w 1964 r., widziałem Wasyla Andrusa, którego Polacy w 1945 r., ciężko pobili, lecz nie zabili, bo miał żonę Polkę. Wyglądał bardzo mizernie. Blady, wysuszony, małomówny, psychicznie niezrównoważony, prześladuje go mania strachu, ciągle mu się zdaje, że ktoś go szuka i chce zabić. W podobnym stanie był Mychajło Dudka z Dynowa, także żonaty z Polką. Próbowałem z nim rozmawiać, ale on na moje pytania i uwagi nie reagował. Pobitego i okrwawionego posadzili go Polacy na wózku, wozili ulicami Dynowa i pokazywali palcami naigrywając się:
— «Patrzcie, jak wygląda Rusin».
Przy okazji byłem w Dynowie. Piękną, murowaną cerkiew św. Georgija, zbudowaną w 1910 r. na miejscu drewnianej z 1814 r., Polacy zburzyli na polecenie Wydziału Kultury w Rzeszowie około 1963 r. pod zarzutem, że banderowcy przechowują w niej broń. W Dynowie Polacy zamordowali trzech braci Prokopów — Stepana, Myrona i Jurka. Jurko był w 1939 r. w Wojsku Polskim, brał udział w obronie Warszawy przed Niemcami  […]
Napady na Ukraińców w Łubnie i na inne wioski, mordowanie Ukraińców, to nie była prywatna sprawa czy jakieś porachunki pojedynczych osób. To była szeroko zakrojona i zorganizowana akcja oficjalnych władz polskich przeciwko ludności ukraińskiej. Potwierdza to fakt, że w ciągu 30 dni od mordów, rabunku i nieopisywanego terroru żadna władza nie powstrzymała tej bandyckiej, barbarzyńskiej akcji, nie zorganizowała ochrony bezbronnej ludności ukraińskiej, nie zaprowadziła we wsi czy wsiach ładu i porządku. Miejscowi oprawcy jeszcze chełpili się haniebnym czynem, byli dumni z niego. I nie zostali ukarani przez polska władzę ludową za swe bandyckie czyny  […]
Barbarzyńskie czyny, zabójstwa, grabież, wysiedlenie odwiecznych autochtonów z rodzinnej ziemi zostaną na wieki czarną kartą polskiej historii, wieczną hańbą dla Polaków, a zwłaszcza tych z Łubna”.

źródło: „Łubno”; w: Siwicki M., „Dzieje konfliktów polsko-ukraińskich”, w: Warszawa 1994, t. III, s. 299—303

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

Spis Ukraińców z Łubna zamordowanych przez różne polskie formacje zbrojne sporządzony przez Zenowija Trojana:
„Spis Ukraińców, którzy zginęli w 1945 r. we wsi Łubno:
Mykoła Łazar, Kateryna Łazar, Iwan Grandus, Nestior Iwanowycz Grandus.
Żywcem wrzuceni do ognia:
Teodor Brewko, Mykyta Łazor, Marija Łazor.
Zamęczeni:
Andrij Pudło, Stepan Brewko, Iwan Wasenko, Semen Kocełko, Mychajło Łazor, Stepan Szewczuk, Petro Wołownyk.
Utopieni w Sanie:
Iwan Trojan, Ołeksa Trojan, Semen Brewko, Hryhorij Wołownyk, Maksym Andrus, Pawło Wasenko, Dorocki.
Pochowani w pośpiechu w krzakach w Łubnie:
Chrystyna Wołownyk, Hanna Wołownyk, Mełanija Wołownyk, Pawło Wołownyk.
Zamęczeni w Dynowie:
Jewa Wasenko, Julija Łewkowycz, Nestro Łazor, Pyłyp Kozdryń, Nestor Pyłypowycz Kozdryń.
Niepochowani:
Danyło Trojan, Andrij Wasenko, Petro Pudłyk, Wowczak, Pudłyk, Mykoła Burdasz, Trojan, Kocełko, Petro Sydor, Mychajło Trojan.
Zginęli w Wołodżu:
Pawło Trojan, Onufrij Łazor, Wołodymyr Łazor, Andrij Brewko, Wasyl Brewko.
Uduszeni w lesie:
Onufrij Wołownyk, Wasyl Wołownyk, Wołodymyr Wasenko, Mychajło Sydor, Wołownyk”.

źródło: „s. Łubno”; w: Sływka J. (red.), „Deportaciji. Zachidni zemli Ukrajiny kincia 30—ch – poczatku 50—ch rr. Dokumenty. Materiały. Spohady.”, w: Lwów 2002, t. 3: „Wspomnienia”, s. 79

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

Fragmenty nadesłanego z Częstochowy anonimowego donosu dla WUBP w Rzeszowie o członkach AK mordujących Ukraińców w Łubnie:
„Niniejszym donoszę, że już dwa razy wysyłałem doniesienia tej samej i podobnej treści do Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Brzozowie o zajściach i faktach, jakie zaistniały w gromadzie Łubno powiat Brzozów od 1945 r. do chwili obecnej  […]
Punkt 1. W roku 1945 [w dokumencie: 1946 r.] została zamordowana we własnym domu Łazor Katarzyna z gromady Łubno (górne). Udział brali w morderstwie: Kiełbasa Jan  […] z Łubna  […] oraz Kustra Paweł zamieszkały obecnie Futoma”.

źródło: „Doniesienie”, 14 XI 1947 r.; w: Instytut Pamięci Narodowej IPN Rzeszów, w: Akta OAIPN Rz 00141/332/J, k. 1

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

20 marca 1945 r., Brzozów — Fragment meldunku komendanta powiatowego MO w Brzozowie o mordzie na Ukraińcach w Łubnie:
„Melduję, że dnia 27 lutego 1945 r. kilkudziesięciu nieznanych osobników wtargnęło do gromady Łubno i dokonało szeregu rabunków u ludności narodowości ukraińskiej. Ludność, a przeważnie mężczyźni, uciekali w popłochu do lasu. Sprawcy napadu, jako że byli uzbrojeni w broń palną, strzelali za uciekającymi, w wyniku czego były trupy i jak się sam przekonałem, liczba ich wynosi 18 osób zabitych, którzy zostali pogrzebani na cmentarzu miejscowym  […]
Następnego dnia rano, to jest 18 bm., zgłosiliśmy się w dowództwie grupy operacyjnej sowieckiej, skąd chcieliśmy się udać na miejsce dokonanej zbrodni, to jest do Łubna  […] Rzeczywiście po upływie pół godziny zaczęli schodzić się mieszkańcy gromady Łubno (Ukraińcy) z płaczem i narzekaniem, oświadczając, że morderstwa w gromadzie dokonała milicja z Posterunku Dynów  […]
Powiatowy Komendant MO sierżant Suwała”

źródło: „Raport sytuacyjny Wydziału Śledczego MO w Rzeszowie nr 7 z 8 marca 1945 r.”; w: Instytut Pamięci Narodowej IPN Rzeszów, w: Akta OAIPN Rz 0057/16/1, k. 55

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

1945 marzec 29, Brzozów — Fragment sprawozdania sytuacyjnego starosty brzozowskiego Stanisława Bućka dla Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie za marzec 1945 r. dotyczący mordu na Ukraińcach w Łubnie:
„7 III 1945 r. kilkudziesięciu uzbrojonych osobników wtargnęło do gromady Łubno i dokonało tam szeregu rabunków na Ukraińcach. Ludność uciekła do lasu. W wyniku zaś strzelaniny padło 18 osób spośród miejscowej ludności ukraińskiej”.

źródło: Archiwum Państwowe w Rzeszowie, w: UWRz sygn. 373, k. 14

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

Protokół przesłuchania świadka Józefa Potocznego przez oficera śledczego PUBP w Brzozowie w sprawie mordu na Ukraińcach w Łubnie dokonanego przez członków AK:
„Wczesną wiosną 1945 r. przyszła banda uzbrojonych ludzi w broń, wojskowych. I ci mordowali ludność ukraińską oraz rabowali ich dobytek, lecz nazwisk tych pomordowanych to ja do dzisiaj nie pamiętam. Przypomina mi się, jak ludzie mówili, to było zamordowanych około 15 osób”.

źródło: „Protokół przesłuchania świadka J. Potocznego”, 28 XI 1947 r.; w: Instytut Pamięci Narodowej IPN Rzeszów, w: Akta OAIPN Rz 107/772, k. 12

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

[Ukraińcy] uprowadzili 6 Polaków, po których ślad zaginął.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – marzec 1945”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]