Ukraińcy zamordowali 5‑osobową rodzinę polską.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – grudzień 1944 i «w 1944 roku»”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

W książce A. Baty „Bieszczady w ogniu” znajduje się kserokopia 'Sprawozdania' Powiatowej Komendy MO w Lesku z dnia 2 kwietnia 1947 r. o następującej treści:
„W dniu 1.4.1947 r. w godzinach południowych z grom. Cisna jechało do Baligrodu samochodem 31 żołnierzy, w tym 6‑ciu oficerów i Kom. Post. M.O. Cisna kapr. Duplak Jan. Około 13‑j w południe na 5‑6‑tym kilometrze przed Baligrodem samochód został napadnięty i ostrzelany przez przeważającą siłę banderowców skutkiem czego został zabity szofer tegoż samochodu.
Ponieważ kierowca został zabity auto było nie opanowane i tym samym wpadło do rowu. Żołnierze widząc że zostali napadnięci przez banderowców z zasadzki zajęli stanowiska obronne w rowach obok szosy i bronili się. Banderowcy w liczbie około 150‑t ludzi silnym ogniem z broni maszynowej trwającym przez około‑30‑ci minut zabili 20–tu żołnierzy w tym Kom. Post. M.O. Cisna kapr. Duplaka Jana, oraz raniła dwu żołnierzy.
Z napadniętej grupy W.P. uratował się jedynie jeden żołnierz który uciekł do Baligrodu i dał znać o wypadku. Po przybyciu na miejsce wypadku stwierdzono, że zostało zabitych 19–tu żołnierzy i Kom. Post. M.O. Cisna oraz 8–miu żołnierzy zaginęło bez wieści, prawdopodobnie uprowadzeni zostali przez napastników ponieważ do tej pory nie powrócili do swej jednostki.
Rannych odwieziono do szpitala w Sanoku. Banderowcy po zabiciu żołnierzy obrabowali ich z odzieży a następnie w bestialski sposób poprzebijali bagnetami zwłoki i połamali ręce, oraz zabrali wszystką broń którą posiadali żołnierze. Spodziewając się nadejścia pomocy ze strony W.P. wycofali się w nieznanym kierunku.
Po upływie krótkiego czasu nadjechało 70–ciu żołnierzy i zabrali zabitych i rannych do Baligrodu”.
Sprawozdanie sporządził: widnieje odręczny podpis — prawdopodobne nazwisko: Kopiczyński.

źródło: Bata Artur, „Bieszczady w ogniu”; w: Krajowa Agencja Wydawnicza, w: 1987

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]

J. Jastrzębski pisze:
„1 kwietnia siedmiu oficerów z grupy manewrowej WOP w Cisnej jechało do Baligrodu w sprawach służbowych. Duplak, który już od dawna wybierał się do Komendy Powiatowej w Lesku, zabrał się z nimi. Jechali z ochroną 24 żołnierzy uzbrojonych w erkaemy i automaty. W Jabłonkach wysiedli z samochodów i dalej szli marszem ubezpieczonym. Tak doszli do Bystrego.
Byli przekonani, że najbardziej niebezpieczny etap mają już za sobą. Ledwo zdążyli wsiąść do samochodu i ujechać kilkaset metrów, zostali zasypani ogniem banderowców. Kilku żołnierzy zginęło od razu. Pozostali bronili się zaciekle, ale nie mieli szans wobec przeważającej siły liczebnej i ogniowej banderowców.
Gdy na miejsce tragedii dotarła — wysłana na odgłos strzałów — pomoc z Baligrodu, na szosie i w okolicznych rowach leżały rozebrane do naga i potwornie okaleczone zwłoki 16 żołnierzy i oficerów. Siedemnastym był zmasakrowany w stopniu przekraczającym ludzką wyobraźnię Jan Duplak. 10 żołnierzy banda prawdopodobnie uprowadziła i zamordowała, albowiem przepadli bez wieści.
Przepadła też w leśnych ostępach banda, chociaż pościg ruszył niezwłocznie jej śladem”.

źródło: Jastrzębski Janusz Maciej, „Strzelał każdy dom i każde drzewo…”; w: Krajowa Agencja Wydawnicza, w: 1968

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]

O tej zasadzce opowiada kolega milicjanta Jana Duplaka, a jego wspomnienia zatytułowane „Ocalał tylko jeden” zamieszcza Maja Bilska w książce „Ognie nad Solinką”:
„Opowiem wam teraz jak mój kolega Duplak zginął w Jabłonce. Uparł się jechać z grupą 31 żołnierzy do Baligrodu  […] Ocalał wówczas tylko jeden żołnierz, który wrócił po kilku dniach w dosłownie posiekanym kulami płaszczu, ledwo żywy z wycieńczenia. Od niego dowiedzieliśmy się o losach reszty. Duplak dowodził wówczas oddziałem milicjantów, bardzo też wierzył w swoje bojowe doświadczenie frontowe. Lecz niewiele znał się na walce z bandami. Z ufnością wyruszył na czele oddziału na penetrację terenu i ściągnięcie kontyngentu” (podkr. S.Ż.).
Zatrzymany po drodze Ukrainiec poinformował oficera, że w Kołonicach, skąd rzekomo pochodził, od kilku dni nie ma ani jednego 'partyzanta'. Faktycznie, gdy wjechali do Kołonic, poza kilkoma kobietami nie zastali nawet dzieci. Wieś wyglądała na prawie wymarłą. Żołnierze nie widząc zagrożenia na rozkaz dowódcy porozchodzili się po zagrodach.
„Stałem na posterunku bliżej lasu i nagle zobaczyłem, że wśród chałup pojawili się jakby wyrośli spod ziemi uzbrojeni cywile  […] Całe starcie trwało zaledwie kilka minut i zakończyło się całkowitą klęską oddziału”.

źródło: Bilska Maja, „Ognie nad Solinką”, w: Warszawa 1981

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]

Jan Duplak, komendant posterunku MO w Cisnej. Według źródeł ukraińskich Jan Duplak współpracował z SB‑OUN.
Fedir Kucyj (Stołyca), 'Prut': „  […] komendant [Milicji Obywatelskiej] z Cisnej pisał raport jeden do Leska, a drugi do nas [do SB‑OUN]  […] każdy raport był pisany podwójnie  […] Od razu skończył się też kłopot z donosicielami. Milicja ich wydała. W mojej wsi [Zawój] było ich aż siedmiu”  […] .

źródło: Huk Bogdan, „Zakerzonnja. Spomyny wojakiw UPA”, w: Wydawnictwo Tyrsa, Warszawa 1997, t. 3, s. 263

źródło: „«Polaków nie ma». Ludobójstwo OUN-UPA w Bieszczadach”; w: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów we Wrocławiu — internet: suozun.org [dostępny: 2022.03.02]

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]

Ten sam Fedir Kucyj (Stołyca), 'Prut', w nagraniu dźwiękowym przechowywanym w archiwum w Kijowie  […] informuje, że referent SB‑OUN 'Mars' vel 'Bukowy' bardzo był niezadowolony z powodu zamordowania komendanta Duplaka przez sotnię 'Bira', ponieważ „od tej chwili nie otrzymywał już kopii skarg i donosów składanych przez Łemków i Bojków na bandy UPA”.

źródło: „Związek Ukraińców Zakerzonia”; w: Centralne Państwowe Archiwum Zagranicznych Ukraińców, poz. 39, w: zbiór nr 52

źródło: „«Polaków nie ma». Ludobójstwo OUN-UPA w Bieszczadach”; w: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów we Wrocławiu — internet: suozun.org [dostępny: 2022.03.02]

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]