W końcu grudnia 1944 r. zamordowano w leśniczówce następujące osoby: 1–4. Narożnowski Paweł i Katarzyna i ich dzieci Jan l. 12 i Maria l. 3.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – grudzień 1944 i «w 1944 roku»”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: prof. dr hab. Jankiewicz Leszek S., „Uzupełnienie do listy strat ludności polskiej podanej przez Stanisława Jastrzębskiego dla województwa lubelskiego (2004)”; w: Listowski Witold (red.), „Ludobójstwo OUN-UPA na Kresach Południowo-Wschodnich”, w: Kędzierzyn-Koźle 2016, t. 8

4 grudnia w Kniażycach wymordowali polską rodzinę Pawła Narożnowskiego (rodziców i 2 dzieci — Pawła, Katarzynę, Jana), a jedno lub dwoje dzieci zostało ranne (Feliks i Edward). Paweł Narożnowski (błędnie Piotr), l. 45, Polak, stróż — pracownik leśny (nadleśnictwo Krasiczyn), tymczasowo zamieszkały Kniażycach. Zamordowany w nocy 3 na 4 XII 1944 r. w Kniażycach przez nacjonalistów ukraińskich. W czasie napadu zamordowano większość rodziny Narożnowskich (rodziców i 2 dzieci). Następnych 2 rannych dzieci: Feliks (ur. 1934 r.) i Edward (ur. 1936 r.) przeżyło atak. Pochowany w mogile zbiorowej na cmentarzu parafialnym w Kniażycach. Katarzyna Narożnowska, (z d. Gierczak), l. 42. Polka, tymczasowo zamieszkała w Kniażycach. Zamordowana w nocy 3 na 4 XII 1944 r. w Kniażycach przez nacjonalistów ukraińskich. Pochowana w mogile zbiorowej na cmentarzu parafialnym w Kniażycach. Jan Narożnowski, l. 14, ur. w Korytnikach (?), dziecko tymczasowo zamieszkałe w Kniażycach. Zamordowane w nocy 3 na 4 XII 1944 r. w Kniażycach przez nacjonalistów ukraińskich. Pochowany w mogile zbiorowej na cmentarzu parafialnym w Kniażycach. Irena Narożnowska (błędnie Maria), lat 3—4, dziecko tymczasowo zamieszkałe w Kniażycach. Zamordowane w nocy 3 na 4 XII 1944 r. w Kniażycach przez nacjonalistów ukraińskich.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – grudzień 1944 i «w 1944 roku»”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Zapałowski Andrzej, „Granica w ogniu”, w: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Muzeum Historii Ruchu Ludowego, Warszawa 2016, s. 157 — internet: ptg.edu.pl [dostępny: 2021.06.10]

14 marca 1945 r. w Kniażycach bojówka OUN zamordowała Piotra Towarnickiego.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – marzec 1945”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Zapałowski Andrzej, „Granica w ogniu”, w: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Muzeum Historii Ruchu Ludowego, Warszawa 2016, s. 159 — internet: ptg.edu.pl [dostępny: 2021.06.10]

Piotr Towarnicki, zam. w Kniażycach. Wyprowadzony z domu 14 III 1945 r. ok. godz. 20:30 przez członków bojówki OUN, aby wskazał drogę do sołtysa. Grupa w sumie liczyła 14 osób, byli ubrani w radzieckie mundury. W pobliżu domu został pobity. Miał wybite zęby i urazy na twarzy. Powieszono go 14 III 1945 r. w Kniażycach.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – marzec 1945”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Instytut Pamięci Narodowej IPN, w: Akta IPN Rz 70/106

Upowcy zamordowali 6 Polaków: 5‑osobową rodzinę z 3 dzieci oraz uprowadzili nauczyciela, który zaginął. „W nocy z 23 na 24 kwietnia w Kniażycach, banderowcy, podający się za żołnierzy radzieckich, uprowadzili Eugeniusza Hulaka, Polaka i miejscowego nauczyciela języka polskiego”.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – kwiecień 1945”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Zapałowski Andrzej, „Granica w ogniu”, w: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Muzeum Historii Ruchu Ludowego, Warszawa 2016, s. 160 — internet: ptg.edu.pl [dostępny: 2021.06.10]

Eugeniusz Hulak, Polak, nauczyciel języka polskiego zamieszkały w Kniażycach, pow. przemyski. W nocy z 23/24 IV 1945 r. uprowadzony z Kniażyc przez banderowców, a następnie zamordowany. Napastnicy uprowadzili go pod pretekstem kontroli dokumentów jako grupa poszukująca dezertera z Armii Czerwonej. Uprowadzający źle mówili po rosyjsku.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – kwiecień 1945”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Fragment sprawozdania sytuacyjnego referenta politycznego nadrejonu OUN 'Chłodny Jar' Petra Kawuzy 'Tarasa' o mordzie żołnierzy Wojska Polskiego na Ukraince w Kniażycach:
„7 stycznia 1946 r. zwiad Wojska Polskiego, liczący 50 osób, przechodząc, zastrzelił w Kniażycach kobietę–Ukrainkę (nazwiska nie podano)”.

źródło: „Wisti z terenu wid 7.1. do 30.1. 1946 r.”; w: Poticzny P. J., Łyko I. (red.), „Litopys UPA”, w: Toronto-Lwów 2002, t. 34: „Łemkiwszczyna i Peremyszczyna. Sprawozdania polityczne (Dokumenty)”, s. 462, w: oryg. ukraiński

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

We wsi Kniażyce pow. Przemyśl nieznani sprawcy zastrzelili Polkę.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – czerwiec 1946”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Zapałowski Andrzej, „Granica w ogniu”, w: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Muzeum Historii Ruchu Ludowego, Warszawa 2016, s. 172 — internet: ptg.edu.pl [dostępny: 2021.06.10]

We wsi Kniażyce pow. Przemyśl: „26 czerwca 1946 r. w lasach pod Przemyślem w pobliżu Kniażyc doszło do jednej z większych potyczek wojska z UPA. Według polskich danych następnego dnia na pobojowisku odnaleziono ciała 26 żołnierzy i oficerów. Kolejni trzej żołnierze 28. Pułku Piechoty Wojska Polskiego zostali zamordowani przez UPA w rejonie Kniażyc 29 sierpnia, a dwaj następni 21 września. Ofiarami była też ludność cywilna. UPA zamordowała 17 cywilnych mieszkańców wsi Kniażyce i okolic, w tym 14 Polaków i trzech Ukraińców, którzy na siłę wcieleni do UPA zdezerterowali za co zostali publicznie rozstrzelani.
Przez lata tę tragiczną historię upamiętniała tylko kapliczka wzniesiona przez ojca jednej z ofiar — ppor. Bronisława Rachwała. Teraz zamontowano na niej tablice z nazwiskami ofiar. O potrzebie pamięci ale też mówienia prawdy, nawet najtragiczniejszej mówił też ks. Isakowicz–Zaleski. Podczas Mszy Świętej przypomniał słowa Św. Jana Pawła II. W uroczystościach wzięły udział rodziny zamordowanych i kompania reprezentacyjna Wojska Polskiego. Upamiętnienie powstało z inicjatywy Danuty Okoń z Przemyśla, kuzynki ppor. Bronisława Rachwała. Tablice sfinansowała Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa”.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – czerwiec 1946”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Wolańska Beata, „Pomnik w Kniażycach. Potrzeba pamięci, ale też mówienia prawdy.”; w: „TVP3 Rzeszów”, w: 2016-06-28 — internet: rzeszow.tvp.pl [dostępny: 2016.06.28]

Koło wsi Kniażyce pow. Przemyśl w lasach Brylińce — Koniusza w zasadzce UPA zginęło ponad 30 żołnierzy WP, a ci co dostali się do niewoli zostali bądź spaleni żywcem, bądź zamordowani w inny okrutny sposób. Ofiarami była też ludność cywilna. UPA zamordowała 17 cywilnych mieszkańców wsi Kniażyce i okolic, w tym 14 Polaków i trzech Ukraińców, którzy na siłę wcieleni do UPA zdezerterowali za co zostali publicznie rozstrzelani.
„27 czerwca między Brylińcami a Kormanicami w zasadzkę zorganizowaną przez kureń 'Bajdy' (m.in. sotnia 'Łastiwki'), liczący kilkuset banderowców, wpadł pododdział WP, składający się z 80 żołnierzy ze szkoły podoficerskiej 28pp. W trakcie dwugodzinnej walki zginęło 3 oficerów: dowódca por. Zenon Kratki, adiutant szkoły ppor. Franciszek Kunicki, dowódca plutonu ppor. Bronisław Rachwał oraz 22 podoficerów i szeregowców, m.in. sierż. Jan Bury, s. Antoniego i kpr. Michał Łobacz, szer. Tadeusz Cholewicki (błędnie podawane w niektórych dokumentach: Cholewiński), s. Franciszka, ur. 1924 r., elew Henryk Cieślik, s. Antoniego, ur. 1924 r. (1923 r.?), elew Bogdan Dąbrowski (l. 24), szer. Jan Barłóg, s. Antoniego, ur. 1924 r. (1923r.?)388, szer. Cezary Waziała, s. Stanisława, ur. 1924 r. w Wyszynach.
W dokumentach podawana jest także liczba 24 zabitych i 7 rannych. 2 wziętych do niewoli żołnierzy upowcy puścili wolno. Tak wysoka liczba zabitych wynikała z wymordowania przez ukraińskich bojowników 16 rannych żołnierzy. Przy życiu pozostało tylko 7 rannych. Po stronie ukraińskiej zginęło co najmniej 8 banderowców. Wg innych opracowań śmierć poniosło 3 oficerów i 24 żołnierzy lub 3 oficerów i 26 żołnierzy. Podawane są też liczby 34 zabitych żołnierzy, w tym 2 poruczników i 2 podporuczników oraz informacje, że to Polacy zaatakowali szkołę podoficerską UPA  […]
Najbardziej prawdopodobna wersja jest ta, którą zamieścił tygodnik miasta i powiatu przemyskiego 'Nowe Horyzonty' z 7 lipca 1946 r., w którym ukazał się nekrolog, podający poległych w 'obszarze' Fredropola. We wspomnianym nekrologu podkreślono, że … «Bestialscy bandyci znęcali się w okrutny sposób nad zamordowanymi i rannymi, masakrując tępymi narzędziami poszczególne części ciała. Masowy pogrzeb bohaterskich żołnierzy odbył się 28 VI 1946 r. który zmienił się w wielką manifestację społeczeństwa, domagającego się ostatecznej likwidacji band ukraińskich nacjonalistów».
Wśród zamordowanych, wg gazety, znaleźli się: por. Z. Kratki, ppor. F. Kunicki, ppor. Bronisław Rachwał, sierż. Jan Bury, kpr. M. Łobacz, st. strzelcy: st. strz. Sylwester Śroń, s. Antoniego, ur. 1924 r. w Poznaniu, st. szer. Edmund Rydzyński (Rydziński), s. Bartosza, ur. 1927 r. w Toruniu, st. szer. Florian Kluczniak (Kłuczniak), s. Mikołaja, ur. 1921 r. w Łebkach, szer. Kazimierz Ścibor (Ściebor), s. Józefa, ur. 1923 r. w Dębowie i st. szer. Bernard Sęk (Sak), s. Stanisława, ur. 1922 r. w Jabłonie oraz strzelcy: szer. T. Cholewicki s. Franciszka, ur. 1924 r. w Antrowanej Guslinie, szer. Zygmunt Wojciechowski, s. Stanisława, ur. 1924 r. we Wronkach, szer. Ludwik Marecki, s. Antoniego, ur. 1923 r. w Ludwiczowie, szer. Bolesław Kopyłowicz, s. Franciszka, ur. 1925 r. w Samonowicach, szer. Bogdan Dąbrowski, s. Piotra, ur. 1922 r. w Warszawie, szer. Kazimierz Naskręski, s. Antoniego, ur. 1923 r. w Wieluniu, szer. Antoni Janiszewski, s. Franciszka, ur. 1924 r. w Zatorach, szer. Henryk Cieślik, s. Antoniego, ur. 1923 r. w Koczinie, szer. Bogusław Jędrusik, s. Romana, ur. 1923 r. w Sosnowcu, szer. Franciszek Kwestarz, s. Jakóba, ur. 1921 r. w Kamienicach, szer. Józef Łasecki, s. Józefa, ur. 1923 r. w Kobylcu, szer. Edmund Wojciechowski, s. Stanisława, ur. 1924 r. w Grzybnie, szer. Kazimierz Kędziora, s. Stefana, ur. 1923 r. w Godziszewie, J. Barłóg, Tadeusz Rokicki i szer. Franciszek Łoboda, s. Jana, ur. 1922 r. w Margoniu.
Ogółem w ataku UPA zginęło lub zostało zamordowanych 26 żołnierzy 28pp WP”.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – czerwiec 1946”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Zapałowski Andrzej, „Granica w ogniu”, w: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Muzeum Historii Ruchu Ludowego, Warszawa 2016, s. 172—174 — internet: ptg.edu.pl [dostępny: 2021.06.10]

„Informacje o obecności dużej grupy banderowców dotarły do Przemyśla. Do rozpoznania wysłano kompanię Podoficerskiej Szkoły elewów z 28. pp z 9. DP przypuszczalnie w sile od 80 do 100 żołnierzy. Akcją dowodził por. Zenon Kratki, dowódca szkoły podoficerskiej. Pieszej grupie żołnierzy towarzyszył konny wóz taborowy, na którym wieziono zapas amunicji i radiostację. Kompania szkolna przeszła San 26 czerwca 1946 r. w rejonie Olszan. Następnie przeszła przez Brylińce i weszła do lasu. Dalej pomaszerowała przez Koniuszę i lasami przez Helichę zamierzała powrócić do Przemyśla. Kolumna była rozciągnięta wzdłuż leśnej drogi, w jej środku znajdowało się dowództwo i wóz amunicyjny.
W rejonie Kniażyc czoło zostało ostrzelane przez ubezpieczenie z sotni U 7. Banderowcy zajęli pozycje w okopach z I wojny światowej. Por. Zenon Kratki nakazał rozwinąć się do ataku na lewo od drogi. W tym czasie nie miał on pewnych informacji o przeciwniku. Ponadto zalesienie terenu utrudniało przeprowadzenie ataku. Nie zostały wydzielone odwody. Nie przygotowano się do prowadzenia obrony okrężnej. Ponadto dowództwo kompani znajdowało się bezpośrednio na linii atakujących żołnierzy co utrudniało kierowanie walką. Na prawym skrzydle nie zdołano posunąć się do przodu z uwagi na obronę banderowców na przygotowanych pozycjach.
Pewne sukcesy osiągnięto w centrum doprowadzając do wyparcia UPA z pierwszej linii okopów. Przy centrum znajdowało się dowództwo kompani. Na lewym skrzydle nie powiodła się próba obejścia przeciwnika, natrafiono na szkolną sotnię UPA, tu również banderowcy zajęli pozycje obronne. Sotnia szkolna powstrzymała atak żołnierzy WP.
Banderowcy przeszli do kontrataku i zmusili do wycofania się lewe skrzydło. Następnie od tyłu zaatakowali centrum. Dwie drużyny zostały otoczone, przy nich przebywał dowódca i adiutant szkoły. Jedna wycofała się na lewe skrzydło. Następnie z walki wycofało się lewe skrzydło WP. Pozostały tylko dwie drużyny w centrum, prawdopodobnie nie zdołano przygotować obrony okrężnej. Banderowcy podeszli od tyłu. Przy pomocy ręcznych granatów niszczyli polskie stanowiska w czym osobiści brał udział Zrub, dowódca szkolnej sotni UPA.
W tym samym czasie przystąpiono do krótkiego pościgu za żołnierzami i zdobyto wóz konny z amunicją oraz radiostację.
Walka w lesie w pobliżu Kniażyc była jedną z większych porażek WP w starciach z UPA. Według polskich danych następnego dnia na pobojowisku odnaleziono ciała 26 żołnierzy i oficerów w tym por. Zenona Kratki — dowódcy szkoły podoficerskiej, ppor. Franciszka Kunickiego — adiutanta szkoły podoficerskiej i ppor. Bronisława Rachwała — dowódcy jednego z plutonów. Meldunek Zruba szacuje straty polskie na 38 zabitych, 18 rannych i 6 wziętych do niewoli, których podobno zwolniono. Przy tym podano, że zdobyto w sumie 42 jednostki broni długiej i tylko dwie krótkiej. Zdobyta broń należała do poległych, wziętych do niewoli zapewne też część rannych w czasie odwrotu porzuciła uzbrojenie.
Należy domniemywać, że niektórych ciał żołnierzy WP nie zdołano odnaleźć. Po stronie UPA zginęło 3 kursantów szkoły im. Konyka”.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – czerwiec 1946”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Brożyniak Artur, „Notatka służbowa”, OBEP IPN Rzeszów; w: OBEP IPN Rzeszów, w: Rzeszów, 12 kwietnia 2016 — internet: docplayer.pl [dostępny: 2021.06.10]

Trzech żołnierzy 28. Pułku Piechoty Wojska Polskiego zostało zamordowanych przez UPA. „29 sierpnia, w kompleksie leśnym Kniażyce–Brylińce, oddział manewrowy 28pp natrafił na ześrodkowanie dwóch sotni UPA. Po krótkim starciu banderowcy wycofali się w głąb lasu. Straty oddziału manewrowego wynosiły 2 żołnierzy zabitych i 2 rannych  […] W trakcie starcia poległo 7 żołnierzy WP z 28pp (w tym jeden oficer) oraz było wielu rannych (zabici: kpr. Stefan Szewczyk s. Andrzeja, ur. 1923 r. w Brzezinach Starych, plut. Antoni Oleśkiewicz, s. Bronisława, ur. 1925 r. w Brasławiu, kpr. Czesław Grzesiuk, s. Stanisława, ur. 1923 r. w Brzezinach)”.

źródło: Zapałowski Andrzej, „Granica w ogniu”, w: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Muzeum Historii Ruchu Ludowego, Warszawa 2016, s. 179—180 — internet: ptg.edu.pl [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – sierpień 1946”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.02.25]

Zostali zamordowani przez UPA dwaj żołnierze 28. Pułku Piechoty Wojska Polskiego. „21 września w rejonie Kniażyc pododdział 9DP stoczył walkę z częścią sotni 'Burłaki'. W starciu poległo 2 szeregowców z 28pp (szer. Józef Jakubski, s. Józefa, ur. 1921 r. w Słupi i szer. Janusz Szyszko, s. Józefa, ur. 1926 r. w Szyszkach) a 2 oficerów z 2. Batalionu 28pp raniono. Wg źródeł ukraińskich w tym dniu o godz. 6.00 w zasadzce zorganizowanej przez sotnię 'Kryłacza' wskutek zaskoczenia pododdziału WP zginęło 7 żołnierzy, a 7 było rannych”.

źródło: Zapałowski Andrzej, „Granica w ogniu”, w: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Muzeum Historii Ruchu Ludowego, Warszawa 2016, s. 181 — internet: ptg.edu.pl [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – wrzesień 1946”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.02.25]

„We wrześniu w Koniuszy banderowcy uprowadzili sołtysa Józefa Jakimca oraz 2 mężczyzn. Uprowadzenia dokonali funkcjonariusze ukraińskiego SB‑OUN pod dowództwem W. Harbacza, ps. 'Oracz', którzy zamordowali podejrzanego o współpracę z WP Ukraińca Iwana Szumnego oraz podejrzanych o współpracę z WP Polaków: Nazara Sabata, zamieszkałego w Kniażycach, Ludwika Ukarmę, zamieszkałego w Kniażycach i Michała Jakimca — sołtysa wsi Koniusza. Nazar Sabat, ok. l. 25, Polak zamieszkały w Kniażycach, pow. przemyski. Jego ojciec służył w Legionach Polskich. Przed wojną w jego domu obywały się zebrania miejscowego koła Związku Szlachty Zagrodowej. Zatrzymany 26 IX 1946 r. w Kniażycach. Po przesłuchaniu zlikwidowany przez bojówkę SB‑OUN I Rejonu Nadrejonu 'Chołodny Jar'. Podejrzany o współpracę z WP. Odpowiedzialny za zabójstwo referent rejonowy W. Harabacz, ps. 'Oracz'. Tego samego dnia uprowadzono i zamordowano z Kniażyc Michała Krupika i Ludwika Ukarmę. Ludwik Ukarma (błędnie Okarma), s. Józefa, Polak zamieszkały w Kniażycach, pow. przemyski. Zatrzymany 26 IX 1946 r. w Kniażycach. Po przesłuchaniu zlikwidowany przez bojówkę SB‑OUN, I Rejonu Nadrejonu 'Chołodny Jar'. Podejrzany o współpracę z WP. Odpowiedzialny za zabójstwo referent rejonowy W. Harabacz, ps. 'Oracz'. Michał Krupik, Polak zamieszkały w Kniażycach. Uprowadzony 26 IX 1946 r. z Kniażyc i zamordowany przez bojówkę SB‑OUN, I Rejonu Nadrejonu 'Chołodny Jar'. Tego samego dnia uprowadzono i zamordowano z Kniażyc N. Sabata i L. Ukarmę. Był bratem zamordowanej przez banderowców P. Wańczowskiej (8 VIII 1946 r.). Podobno na jej pogrzebie głośnio wyraził swoje myśli na temat jej zamordowania”.

źródło: Zapałowski Andrzej, „Granica w ogniu”, w: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Muzeum Historii Ruchu Ludowego, Warszawa 2016, s. 182 — internet: ptg.edu.pl [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – wrzesień 1946”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.02.25]

Upowcy uprowadzili 3 Polaków, którzy zaginęli bez wieści.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – październik 1946”; w: portal: Wołyń — internet: www.wolyn.org [dostępny: 2022.02.26]

„2 stycznia w Kniażycach banderowcy, ubrani w mundury WP, uprowadzili Bazylego Kircię, którego następnie zamordowali. Bazyli Kircio (błędnie Kirtio), s. Michała i Józefy, l. 51, grekokatolik, Polak zamieszkały w Kniażycach, pow. przemyski. Podejrzany o współpracę z WP. Uprowadzony 2 I 1947 r. z domu w Kniażycach przez bojówkę SB‑OUN, I Rejonu Nadrejonu 'Chołodny Jar', ubraną w mundury WP. Po przesłuchaniu został zlikwidowany przez banderowców. Mordu na B. Kirciu dokonano w Darowicach, w odległości ok. 200 m od domu. Odpowiedzialny za zabójstwo referent rejonowy W. Harabacz, ps. 'Oracz'”.

źródło: Zapałowski Andrzej, „Granica w ogniu”, w: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Muzeum Historii Ruchu Ludowego, Warszawa 2016, s. 188 — internet: ptg.edu.pl [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]

„NN żołnierz z pułku szkoleniowego KBW, ranny 2 I 1947 r. w czasie akcji w Kniażycach. Zmarł w szpitalu. Prawdopodobnie chodzi o Drajer Zdzisława, szer. KBW, s. Leona, który rzekomo poległ 4 I 1947 r. w Zalesiu”.

źródło: Brożyniak Artur, „Notatka służbowa”, OBEP IPN Rzeszów; w: OBEP IPN Rzeszów, w: Rzeszów, 12 kwietnia 2016 — internet: docplayer.pl [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]

„3 banderowców ponownie napadło na dom A. Krupik, kradnąc żywność i ubrania. Jej mąż wcześniej został uprowadzony przez UPA do lasu”.

źródło: Zapałowski Andrzej, „Granica w ogniu”, w: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Muzeum Historii Ruchu Ludowego, Warszawa 2016, s. 199 — internet: ptg.edu.pl [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]