Upowcy oraz chłopi ukraińscy obrabowali i spalili polskie gospodarstwa oraz zamordowali co najmniej 49 Polaków. Starsze małżeństwo Michała i Franciszkę Omańskich przy muzyce i tańcach spalili w stogu siana; 59‑letniemu Józefowi Butkiewiczowi wbili w czoło gwóźdź i pozostawili kartkę: Win mene chlibom kornyw, a ja joho za to ubyw. Zrobił to służący Ukrainiec, którego Polak traktował jak syna, m.in. wyprawił mu huczne wesele.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1943 czerwiec oraz I półrocze”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Siemaszko Władysław, Siemaszko Ewa, „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939 – 1945”, w: Warszawa 2000, s. 539

Po wyjeździe bandy Janka podczołgała się do leżącego na skraju lasu ojca, który jeszcze jęczał. Zobaczyła, że był ranny w prawe ramię, a w skroń miał wbity 8–calowy gwóźdź. Za chwilę zmarł. Następnie Janka podczołgała się do spalonej stodoły, gdzie leżały zwęglone zwłoki matki. Sądzić należy, że spłonęła żywcem, bo miała tylko przestrzelone nogi  […] W zabudowaniach rodziny Omańskich zobaczyła zamordowaną matkę i najmłodszą córkę (około 18 lat) splecione w uścisku. Miały zadane kilkanaście pchnięć nożem lub bagnetem.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1943 czerwiec oraz I półrocze”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Siemaszko Władysław, Siemaszko Ewa, „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939 – 1945”, w: Warszawa 2000, s. 1188

Wspomnienia Franciszka Kułakowskiego. Banda Ukraińskiej Powstańczej Armii w 1943 roku zabiła w Jeziorce Szlacheckiej Franciszkę i Michała Osmańskich. Ich ciała zbrodniarze wrzucili do płonącej stodoły. Po wojnie rodzina odnalazła tylko kilka kostek i złote zęby dziadka. „Gdy ludzie zorientowali się, co się dzieje, zaczęły powstawać placówki Samoobrony — opowiada pan Franciszek. — Sam też znalazłem się w takiej grupie 19 czerwca 1943 roku w szkole w Maćkowcach. Tego dnia w banderowcy napadli jednak na Jeziorany Szlacheckie. Samoobrona nie zdążyła się zorganizować. Ukraińcy zamordowali wiele osób. W tym moich dziadków Osmańskich. Straciłem wtedy 18 osób z mojej rodziny”. Na szczęście jego mama z najmłodszym bratem wcześniej wyjechała do Łucka. Tam była bezpieczna, bo w miastach na Polaków nie napadano. Ojciec schronił się u znajomego Czecha w Jezioranach Szlacheckich. „Tam był świadkiem, jak za dnia Ukraińcy zamordowali 11‑osobową rodzinę młynarza. Po trzech miesiącach przedarł się do Łucka  […] ” — mówi pan Franciszek. — „Do tej pory pamiętam, jak spóźniliśmy się, gdy dotarł do nas sygnał, że w jednym z osiedli pozostała polska rodzina Dziarkowskich, jakieś 12 kilometrów od Przebraża  […] ” — przypomina sobie pan Franciszek. —„Na miejscu zastaliśmy ciało zarąbanego na progu gospodarza. W sieni odkryliśmy martwą kobietę z wyprutym płodem, w innych miejscach zmasakrowane ciała 10‑letniej dziewczynki i 12‑letniego chłopca. To był straszny widok”.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1943 czerwiec oraz I półrocze”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Marecki Zbigniew, „Przeżył ukraińskie ludobójstwo” — internet: www.gp24.pl [dostępny: 2008.05.23]

„Nocne łuny pożarów okolicznych miejscowości wskazywały zagrożenie i nie były to złudne obawy. 19 czerwca 1943 roku o godz. 9.00 rano Jeziorany Szlacheckie zostały zaatakowane przez liczną bandę ukraińską. W Jezioranach mieszkało 250 Polaków i 50 Ukraińców. Napad nastąpił na wieś od strony płn.‑zach. I w tej części wsi wymordowano 50 Polaków. Samoobrona z nieliczną ilością broni nie chroniła wsi, tym bardziej że napad nastąpił rano po zdjęciu ubezpieczenia. Stanowił to wyjątek, bowiem wszystkie dotąd napady dokonywano nocą lub o świcie.
Z mojej najbliższej rodziny zostali zamordowani:
1. Omański Michał lat 85 mój dziadek
2. Omańska Franciszka lat 80 moja babcia
3. Omański Edward lat 60 mój wujek
4. Omański Michał lat 60 mój wujek
5. Omańska Janina lat 45 moja ciocia
6. Omańska Leokadia lat 40 moja kuzynka wraz z córką 15 lat
7. Omańska Elżbieta lat 70 moja kuzynka
8. Szadurski Tadeusz lat 60 mój kuzyn
9. Szadurski Jan lat 55 mój kuzyn
10. Sebastiański Marian lat 55 mój wujek
11. Sebastiańska Helena lat 30 moja kuzynka
12.Błędowski Adolf lat 20 mój cioteczny brat
13. Błędowska Weronika lat 17 moja cioteczna siostra
14. Czajkowska Maria lat 40 moja kuzynka
Pozostali to moi znajomi mieszkańcy Jezioran Szlacheckich”.

źródło: Franciszek Kułakowski, „Wspomnienia”; w: Obecny Andrzej (red.), „Słupscy Wołyniacy”, w: Słupsk, 2008, s. 36 — internet: bibliotekacyfrowa.eu [dostępny: 2021.04.11]

Ukraińcy zamordowali Zygmunta Marmurowskiego, uciekającego ze wsi.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1943 czerwiec oraz I półrocze”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Ukraińcy z sąsiedniej wsi zamordowali 4 Polaków, w tym 3 kobiety.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1943 czerwiec oraz I półrocze”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Ukraińcy z tej wsi zamordowali w sposób bestialski 5‑osobową rodzinę polską Markowskich, rodziców i córki lat 9, 16 i 18.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1943 czerwiec oraz I półrocze”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Ukraińcy zamordowali na polu, podczas żniw, Kazimierza Rudnickiego, męża Ukrainki.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Upowcy zamordowali małżeństwo prawosławne Czajkowskich: Polaka z żoną Ukrainką, bo wg „sądu” upowskiego „czują się Polakami”.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa: wrzesień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]