Około 10–osobowa grupa upowców uzbrojona w karabiny, siekiery, noże i piłę do cięcia drzewa zamordowała 14 Polaków, w tym dwie rodziny, które uciekły z Jezioran Szlacheckich, chociaż tam wcześniej opłaciły złotem Ukraińcom swe bezpieczeństwo i otrzymały obietnice, że nic nikomu się nie stanie. Wszystkie osoby torturowali 4 –5 godzin zadając liczne obrażenia. Kobietom poobcinali piersi i zmasakrowali twarze, wszystkich dźgali bagnetami. Zaczynali od najmłodszych członków rodziny kończąc na najstarszych. Podczas mordowania „powstańcy ukraińscy” mówili, że ofiary „muszą długo umierać, bo są dobrymi ludźmi”. Zginęli: 48‑letni Stanisław Biernacki, jego około 45‑letnia żona Maria, ich dzieci: 24‑letni Franciszek, 22‑letnia Stefania, 20‑letnia Halina, 18‑letnia Bronisława i 5‑letnia Jadwiga; druga rodzina: 41‑letni Józef Biernacki, jego 39‑letnia żona Marta, ich córki: 16‑letnia Stanisława i druga, 14‑letnia; a także nauczycielka tych dzieci Pecowa oraz przebywający u Józefa Biernackiego: 45‑letnia Ewelina Budkiewicz – siostra Marty Biernackiej– i 45‑letni Sinicki — siostrzeniec Józefa Biernackiego.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – lipiec 1943 rok”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

„Na dziedzińcu u Czecha o nazwisku Kopecki, właściciela młyna zobaczyłem krwawe żniwo mordów dwóch rodzin Biernackich — Stanisława i Józefa, z Jezioran Szlacheckich. Do dziś czuję zapach świeżej krw i straszny obraz pomordowanych. Do dziś nie umiem wyzwolić siebie ze strasznego widoku tej zbrodni.
[Mój] ojciec w szoku, ukryty pod magazynem zbożowym, był cały czas naocznym świadkiem tragedii.
Biernaccy, jedni z bogatszych mieszkańców Jezioran Szlacheckich chcieli uchronić swoje życie układem z Ukraińcami — oczywiście za pokaźną daninę — jednak to nie pomogło i wszystkich zgromadzili u Czechów, gdzie na dziedzińcu gospodarstwa Kopeckich nastąpił straszny, zbiorowy mord.
Ojciec dokładnie opowiadał mi przebieg tragedii. Początkowo synowi Biernackiego — Franciszkowi (mój kolega szkolny) wręczyli karabin i jeśli zastrzeli swego ojca wszystkich puszczą wolno. Kiedy to się nie stało zaczęto zabijanie siekierami, nożami, bagnetami. Zgiełk i krzyki zabijanych roznosiły się po całej wsi, jednak mieszkańcy nie mogli wpłynąć na zaprzestanie zbrodni — pochowali się–paraliżował ich wielki strach. Ojciec w pamięci przechowuje słowa głównego dowodzącego mordem Ukraińca skierowane na wstępie:
«PanieBiernacki, wy były dobryj czołowik — budemo was pomału rizaty».
Słowa i opis tej zbrodni ojciec powtarzał wokół wszystkim do końca swoich dni, a towarzyszące mu emocje zawsze kończyły się rozstrojem nerwowym.
Jeszcze tego popołudnia Ukraińcy wywieźli potwornie zmasakrowane szczątki pomordowanych i w niewiadomym dotąd miejscu zakopali 14 osób w zbiorowej mogile.
Dla utożsamienia i utrwalenia tej zbrodni w mojej pamięci — wszyscy pomordowani byli, Ojcu i mnie bardzo dobrze znani, dlatego spoczywa na mnie obowiązek zachowania ich w zbiorowej pamięci. Oto Oni:
Rodzina Biernackiego Stanisława
Biernacki Stanisław — ojciec lat ok. 60
Biernacka Maria — żona lat ok.55
Biernacki Franciszek (mój przyjaciel) — syn lat ok.17
Biernacka Stefania (moja koleżanka) — córka lat 15
Biernacka Halina — córka lat 16
Biernacka Bronisława — matka Biernackiego lat 80
Biernacka Jadwiga — kuzynka Biernackiego lat 70
Rodzina Biernackiego Józefa
Biernacki Józef — ojciec lat 65
Biernacka Marta — matka lat 60
Biernacka Stanisława — matka Marty lat 80
Biernacki Zbigniew — brat lat 60
Biernacki NN — brat lat 55
Budkiewicz Jan — kuzyn Józefa lat 50
Budkiewicz Marta — żona Jana lat 50
Łącznie 14 osób.
Cień tej tragedii jako jeden z tysiąca epizodów ludobójstwa będzie snuć się przez pokolenia ale też niech zostanie w pamięci dla potomnych”.

źródło: Franciszek Kułakowski, „Wspomnienia”; w: Obecny Andrzej (red.), „Słupscy Wołyniacy”, w: Słupsk, 2008, s. 37—38 — internet: bibliotekacyfrowa.eu [dostępny: 2021.04.11]