Ukraińcy zamordowali kilkanaście rodzin polskich (około 50 osób), imiennie znane jest tylko 8 ofiar. „Pani L. (panieńskie nazwisko Greniuk) poznałem w poczekalni przychodni medycznej w Poznaniu  […] W 1942 roku wg. słów Pani L. w lipcu (być może pomyliła się i chodziło o 1943 rok) zginęli w osadzie Granatów od kul ukraińskich nacjonalistów brat najstarszy Mamy pani L. (nazwisko Kolek) liczący lat 40 i jedna z sióstr w wieku 22 lat. Stało się to tak: Rankiem zapukano do domu brata, kiedy otwierał drzwi od razu został zastrzelony bez słowa ani uprzedzenia, jego siostra uciekła tylnym oknem domostwa, Ukraińcy zorientowali się dość szybko i pobiegli na tyły domu nawołując się z dwóch stron. Rozpoczęli bezładną kanonadę z broni palnej, do uciekającej dziewczyny, która wpadła w łany zboża. Któraś z kul trafiła. Jeden lub kilku Ukraińców pobiegli dobić ją kolbami. Tak długo tłukli aż została zamiast głowy bezkształtna miazga. Tak wspominała ciotka Pani L. opowiadając jej to straszne wydarzenie. Sama cudem przeżyła, ponieważ otrzymała «ciekawy postrzał» jak to określiła opowiadająca mi tą historię Pani L.; mianowicie kula przeszyła gardło i wyszła policzkiem. Ciotka padła nieprzytomna w ogromnej kałuży krwi. Ukraińcy uznali, że jest martwa i odeszli po dokonaniu zbrodni na jej rodzeństwie. Tymczasem ranna kobieta ocknęła się po kilkunastu może minutach, widziała palące się zabudowania, leżącego trupa swojego brata ze skrzyżowanymi na piersi motyką i grabiami zostawionymi przez Ukraińców, odnalazła też ciało swojej siostry, trafiając po wygniecionym zbożu do miejsca gdzie leżała…, zatamowała jakoś krwotok i uciekła. Dzień później dotarła do swojego domu gdzie zostawiła swoje młode dwie córeczki. Zastała tylko zgliszcza, już maiła poddać się rozpaczy, kiedy to z krzaków otaczających Miejsce gdzie stał dom, wychyliły przerażone twarzyczki jej dzieci. Okazało się, że kiedy nadeszli ukraińscy bandyci schowały się na strychu w kryjówce. Ukraińcy splądrowali dom kradnąc, co cenniejsze rzeczy, następnie podpalili dom i zabudowania kradnąc też cały żywy inwentarz. Na straży zostawili jednego Ukraińca z bronią w ręku na wypadek gdyby jednak ktoś uciekał z płonących zabudowań. Kiedy ogień doszedł do strychu dziewczynki wyskoczyły. Jak opowiadał później matce i kuzynce były pewne że Ukrainiec je widział — jednak nie zareagował. Udał że ich nie widzi… Ludzki odruch…? Schowały się w przydomowych chaszczach drżąc o to, aby ogień nie przerzucił się na krzaki… Tak się jednak szczęśliwie nie stało”.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – lipiec 1943 rok”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: portal: BezPrzesady — internet: bezprzesady.com [dostępny: 2021.04.11]

Upowcy zamordowali 3 rodziny polsko–ukraińskie.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – styczeń 1944”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]