Oskarżony, W. Słobodjuk zeznał, że studnia, do której oni wrzucali przywiezione na furmankach trupy rozstrzelanych i „zapętowanych”, znajdowała się w uroczysku Grobina, w pobliżu wsi Djadkowycze w rejonie Równieńskim, w sadybie Polaka Iwana (Jana). Kurowskiego, a jej głębokość wynosiła „30–35 sążni” (około 70 metrów). Sam Kurowski zdołał uniknąć udziału w „wypróbowaniu” swojej studni na sobie i zdążył razem z żoną i trójką małych dzieci wyskoczyć przez okno kuchni i przez nie skoszone pole przedostać się do lasu, a następnie uciec do miasta Równe. Dlatego zamiast niego jako pierwszego do studni wrzucili człowieka, który ją wykopał — Polaka Władysława Łobodzińskiego, zwanego powszechnie „Kopaczem”, którego „esbiści” zamordowali i wrzucili tam razem z żoną i dwójką dzieci – wszystkiego 4 osoby.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa: wrzesień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: sprawa karna 10012, T. 2, Ł. 406—413, GARO

źródło: Rusin P., „Oj, jest w polu studzienka…”; w: „Komunista”, w: № 81, 82, 28.10.2005 — internet: marucha.wordpress.com [dostępny: 2012.02.22]

24 sierpnia 1991 roku została ogłoszona niepodległość Ukrainy. Tego dnia tysiące ludzi z Djadkowycz i okolic w rejonie Równieńskim zgromadziło się z całkiem innego powodu: oddano ostatni hołd ofiarom, zamęczonym prawie pół wieku temu. Szczątki zmarłych wyjęto z głębokiej studni w chutorze Dobrowolka w dawnym gospodarstwie Jana Kurowskiego. Jak pisze historyk z Równego P. Rusin, po wyzwoleniu rejonu Równieńskiego podjęto dwie próby — w kwietniu i czerwcu 1944 r. — wydobycia szczątków, ale za każdym razem nie udało się tego zrobić ze względu na smród rozkładających się zwłok osób, od którego ludzie dusili się nawet w maskach gazowych. Ponadto ounowcy zabezpieczyli studnię granatami i minami, które mogły wybuchnąć w każdej chwili, zasypali studnię kamieniami, kłodami drewna i ziemią. Przy drugiej próbie udało się wydobyć szczątki pięciu ofiar, przestrzeloną pilotkę, furażerkę wojskową i części odzieży w strzępach. K. Muzyczuk z Nowosiółek rozpoznał w nich resztki kurtki syna (naoczni świadkowie — dzieci i dwie kobiety z Djadkowycz — potwierdzili, że widzieli sześciu uzbrojonych mężczyzn prowadzących zakrwawionego chłopca, który błagał, aby go puścili). Inżynier — kapitan Fomin, który kierował pracami, pozwolił ojcu, aby zatrzymał te fragmenty odzieży jaką pamiątkę po synu. Dopiero w lecie 1991 roku żołnierze — saperzy wydobyli ze studni szczątki 67 ciał. Rozpoznać kogokolwiek już nie było możliwe…

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa: wrzesień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]