Ukraińcy zamordowali Czarneckiego, który wracał z młyna i zabrali mu konia z wozem.

źródło: Żurek Stanisław, „75. rocznica ludobójstwa – marzec 1943”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Upowcy i chłopi ukraińscy z sąsiednich wsi Hranie i Tryputnie za pomocą siekier, wideł, noży itp., dokonali rzezi około 130 Polaków. Ofiary przed śmiercią torturowali, dziewczęta i kobiety gwałcili. Kolonię obrabowali i spalili.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – kwiecień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: btx.home.pl [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Siemaszko Władysław, Siemaszko Ewa, „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939 – 1945”, w: Warszawa 2000, s. 797

Józef Turowski w książce Pożoga na ss. 81–82 podaje, że w Brzezinach koło Hinoczy (właściwe: Chinoczy) w lutym 1943 roku Ukraińcy wymordowali 167 polskich rodzin. Inni: „7.04.1943 W polskiej wsi Brzezina zamordowali prawie całą wieś. Tylko nieliczni uciekli. Natomiast z Gajówki Dubina uratował się tylko Stanisław Domaradzki. Tam zamordowano jego ojca, matkę i siostrę”.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – kwiecień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: btx.home.pl [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Drabczyk Andrzej; w: portal: stankiewicze.com — internet: www.stankiewicze.com [dostępny: 2013.07.11]

Bronisław Rudnicki twierdzi, że było to 7 kwietnia 1943 r.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – kwiecień 1943”; w: portal: Wołyń — internet: btx.home.pl [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Rudnicki Bronisław, „Moje Kresy”; w: portal: Brzeg24.pl — internet: www.brzeg24.pl [dostępny: 2021.04.11]

Pan Stefan Kozioł słyszał, jak Ukraińcy przebierali się za partyzantów i w ten sposób zjednywali sobie Polaków, by ich potem zamordować. Do jednej z miejscowości (pan Stefan podaje, ze nazywała się Brzezina — może chodzić o Brzeźnicę /dziś Bierieżnica/ poł. ok. 16 km na północ od miejscowości Sarny) przyszli Ukraińcy w przebraniu i „krzyczeli, żeby szykować powrozy, żeby zabrać Niemcom krowy, bo je właśnie gonią”. Nad ranem wieś praktycznie nie istniała. Uratowała się dziewczynka, która leżała przy zabitych rodzicach i się nie ruszała oraz kobieta, która miała 18 dziur w ciele, ale dobiegła do Huty Stepangródzkiej i przeżyła. W jednej z miejscowości (teraz pan Stefan nie pamięta już jakiej) było mało Polaków — „może ze 20 numerów”. Gdy zaczął się napad banderowców, to pewien mężczyzna chwycił swojego synka i zaczął uciekać. Niedaleko był las i tam się kierował. Gdy się zorientował, że dwóch Ukraińców go dogania, to porzucił synka, który go wciąż wołał. Miał może z trzy, może z cztery latka, „rozumiał już, co się dzieje”. Na oczach przyczajonego w krzakach ojca zabili chłopca wbijając w niego bagnety i rozszarpując ciało. Pan Stefan nie może zrozumieć, jak ojciec mógł porzucić syna. „Dlaczego on się nie bronił? Miał przecież obrzyna i mógł ich obu załatwić! Chyba dostał pomieszania jakiegoś, czy coś”. W tej samej wsi mieszkał stary Polak o nazwisku Żuk. „Miał może z 80 lat. On nie uciekał, tylko siedział. Zabił dwóch Ukraińców, ale jego też porąbali w kawałki. Zabił ich, jak wchodzili przez okno — dziabnął ich siekierą, ale co z tego”. W tej wsi przepiłowano też jakiegoś człowieka żywcem.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – lipiec 1943 rok”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Kasprzak Sławomir, „Bracia”, autor: uczeń klasy pierwszej Publicznego Gimnazjum w Czarnowicach - praca napisana pod kierunkiem Jarosława Winkowskiego. Czarnowice 2004 — internet: www.walusiek.pl [dostępny: 2012.06.10]

źródło: Szarwiło Bogusław, „Oni mieli zdecydowaną przewagę”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.04.11]