[Ukraińcy] zamordowali 5 Polaków. „Śledztwo w sprawie zbrodni ludobójstwa dokonanych w okresie od kwietnia 1944 r. do lutego 1946 r. w miejscowości Kolonia Peresołowice i innych miejscowościach województwa lubelskiego, polegającej na zabójstwie około 40 osób, a następnie podpaleniu zabudowań mieszkalnych i gospodarczych w miejscowości Brodzica, przez nacjonalistów ukraińskich, którzy dopuszczając się tych czynów działali w celu wyniszczenia polskiej grupy narodowościowej (S. 61/08/Zi)  […] W podobny sposób napastnicy zamordowali w okresie pomiędzy 03 a 10 maja 1944r. w miejscowości Brodzica, co najmniej 5 osób spośród ludności cywilnej tej miejscowości, a mianowicie: Marię i Józefa rodzeństwa G., małżeństwo K. oraz Anastazję Sz”.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – maj 1944”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Upowcy z sotni „Jahody” obrabowali i spalili gospodarstwa polskie oraz zamordowali co najmniej 45 Polaków. „Kolejnej zbrodni ludobójstwa sprawcy dopuścili się w dniu 18 maja 1945 r. w miejscowości Brodzica. Tego dnia rozstrzelano lub zabito przy użyciu bagnetów bądź innych ostrych narzędzi co najmniej 45 osób spośród ludności cywilnej tej miejscowości. Wtedy śmierć poniósł polski sołtys wsi Maksym W. oraz dziewczynka o nazwisku S. Następnie napastnicy podpalili zabudowania mieszkalne i gospodarcze we wsi w której ukrywała się polska ludność cywilna”.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – maj 1945”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Instytut Pamięci Narodowej IPN Lublin, w: sygn. S 61/08/Zi

We wsi Brodzica pow. Hrubieszów: „Po tułaczce po ziemi zamojskiej i hrubieszowskiej rodzice osiedlają się we wsi Brodzica. Wieś bardzo bogata, należała do Towarzystwa Staszycowskiego, młodzież ukraińska wykształcona. Po wysiedleniu Ukraińców za Bug osiedlili się tu w większości mieszkańcy Włodzimierza Wołyńskiego. Mieszkaliśmy na uboczu wsi w takim budynku gospodarczym. 20 maja 1946 r. na pamiątkę tego wydarzenia postawiliśmy krzyż pośrodku wsi. Przyszli wieczorem w polskich mundurach. Nikt nie zorientował się, że to bulbowcy. Dobrze po polsku rozmawiali, zachodzili do domów. Pytali np. naszej sąsiadki, czy wie, kim oni są. «Polskie wojsko» — odpowiada. — «Nie, jesteśmy Ukraińcami». Na dane hasło zaczęli palić i strzelać do ludzi, kto uciekał, a najbardziej, kiedy w płonących zabudowaniach zaczęła wybuchać amunicja, której nie zdążyli zabrać wcześniej. Pozostawili zgliszcza, jak zapowiadali, nic nie zostawić Polakom”.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – maj 1946 oraz wiosna 1946”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.06.10]

źródło: Gruszka Janina z d. Raczyńska, „Powraca w snach”; w: Kulińska Lucyna (red.), „Dzieci Kresów III”, w: Kraków 2009 — internet: wolyn.btx.pl [dostępny: 2021.06.10]