Banderowcy zamordowali 12 Polaków z 4 rodzin, w tym dzieci lat 9 i 11 spalili żywcem w domu. Inni: „W grudniu 1944 r. w czasie napadu na Biały Potok zginęli: Dominik Michał l. 58, jego żona Agnieszka l. 49 oraz córka Zofia l. 11, Kilimik Bartłomiej l. 74, Kilimik Michał l. 50, jego synowie: Stanisław l. 11 i Kazimierz l. 9, Okurzała Katarzyna l. 47, Parobczak Agnieszka l. 48, jej córki: Anna i Maria, Bednarz Jan l. 20, Pilipiec Krzysztof l.17, Florków Michał l. 20, Kilimik Piotr l. 49, Zatylny Stanisław l.21, Andrejczuk Zofia l. 70, Parobczak Antoni l. 55, Zatylny Dominik l.17, Andrejczuk Marian l. 18, Butra Franciszek l. 50, Szczęsny Kazimierz l. 33, Szczęsny Władysław l. 29, Szczęsna Maria l. 70, Michalski Stanisław. Wszyscy zostali zabici a gospodarstwa spalone. Przeżyła tylko ranna w brzuch siostra Katarzyny Okurzała i 3‑letni synek Dominika — Bronisław, przerzucony do zagrody sąsiada Ukraińca (mieszka obecnie w Polsce)”.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – grudzień 1944 i «w 1944 roku»”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Kubów Władysław, „Terroryzm na Podolu”, w: Warszawa 2003

Na drogach prowadzących do Białego Potoku zginęli: Bednarz Jan l. 19, Pilipiec Krzysztof l. 17, Florków Michał l. 19, Kilimik Piotr l. 49, Pronin Antoni (Rosjanin), opiekun samoobrony we wsi.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – marzec 1945”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

Banderowcy zastrzelili 3 Polaków: Zofię Andrzejczuk lat 70, Antoniego Parobczaka oraz Dominika Zatylnego lat 17.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – czerwiec 1945”; w: portal: Wołyń — internet: btx.home.pl [dostępny: 2021.02.04]

„Jeszcze w 1947 roku zostały zamordowane w Białym Potoku 4 osoby, które nie wyjechały do Polski. Byli to: Andrejczuk Marian l.19, Butra Franciszek l. 55, Szczęsny Kazimierz l. 33 i Władysław l. 29”.

źródło: Kubów Władysław, „Terroryzm na Podolu”, w: Warszawa 2003

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]

Upowcy uprowadzili do lasu 55‑letniego Franciszka Butrę, którego ciało znaleziono w jamie po kamieniołomach pod Chomiakówką.

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]

Upowcy powiesili 3 Polaków: braci Szczęsnych oraz we młynie mieszkańca Chomiakówki.
„W czasie późniejszym, bo w 1947 roku, zostało zamordowanych przez banderowców dwóch braci; Kazimierz i Władysław Szczęśni. Podczas wojny służyli oni w Wojsku Polskim i brali udział w walkach na froncie. Jesienią 1945 roku zostali zdemobilizowani i powrócili do Białego Potoku, do swych rodzin. Postanowili pozostać w Białym Potoku i nie wyjeżdżać na zachód do Polski. Byli to ludzie młodzi, odważni, pragnęli pozostać na ojcowiźnie i spokojnie pracować. Niestety nie przewidzieli jednego, że po dwu latach od zakończenia wojny może im grozić śmiertelne niebezpieczeństwo.
Pewnego dnia, przed wieczorem, do ich domu przyszło dwóch nieznanych mężczyzn chcących kupić konia, zostali wpuszczeni do domu. Po krótkiej rozmowie z nimi obaj bracia zorientowali się, że to są banderowcy, ale nie mieli już możliwości obrony. Bandyci wyciągnęli pistolety i sterroryzowali całą rodzinę, zamykając ją w domu, a obu braci zabrali ze sobą, wyprowadzili na podwórze i tam obu powiesili na drzewie. Następnego dnia odnaleziono ich zwłoki.
Po tym wydarzeniu większość pozostałych tam Polaków zrozumiała, że dalszy pobyt w Białym Potoku grozi im śmiercią. Większość zdecydowała się na wyjazd do Polski”.

źródło: Kilimnik Stanisława, wspomnienia; w: Komański Henryk, Siekierka Szczepan, „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946”, w: Wrocław 2004, s. 700

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – rok 1947”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.03.02]